Job 10

Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.