Job 29

Moreover Job continued his parable, and said,

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

When the Almighty was yet with me, when my children were about me;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.