Job 30

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!
Inaianei ia e kataina mai ana ahau e te hunga tamariki rawa i ahau, e te hunga kihai nei ahau i whakaae kia uru o ratou matua ki roto ki nga kuri o taku kahui.
E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,
Ae ra, hei aha maku te kaha o o ratou ringa? He hanga pirau nei hoki to ratou koroheketanga.
smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,
Tupuhi ana ratou i te rawakore, i te hemokai; e ngau ana ratou i te oneone pakapaka, i roto i te pouritanga o te tuhea, o te ururua.
strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.
E whawhaki ana ratou i nga marou i roto o nga rakau ririki; a ko nga pakiaka hunipa hei kai ma ratou.
Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,
He mea pei atu ratou i roto i nga tangata; e karangarangatia ana ratou ano he tahae.
abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;
Me noho rawa atu ratou i nga kapiti o nga awaawa, i nga waro o te whenua, i nga kamaka.
ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;
Tangi a kaihe ana ratou i roto i nga rakau ririki; huihuia ana ratou ki raro i nga ongaonga.
gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.
He tamariki ratou na nga kuware, ae ra, he tamariki na te hunga ingoakore; he hunga i patua atu i runga i te whenua.
E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.
Inaianei ia kua waiho ahau hei waiata ma ratou, ae, hei whakatauki ma ratou.
Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.
E whakarihariha mai ana ratou ki ahau, e neke rawa atu ana i ahau, a kahore e kaiponuhia e ratou te huware ki toku mata.
Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.
Kua oti hoki tana aho te wewete e ia, a e whakatupuria kinotia ana ahau e ia, a kua tukua e ratou te paraire i toku aroaro.
Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.
I te taha ki matau ka ara te marea; taia ana e ratou oku waewae, a akina ana nga ara o a ratou whakangaromanga ki ahau.
Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!
E taka kino ana ratou i toku ara, e whakatupu ana i te he moku, a kahore he hoa mahi mo ratou.
S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.
Rite tonu ki te wai nui e pakaru mai ana to ratou haerenga mai: i taua whakangaromanga nei, huri mai ana ratou ki runga ki ahau:
Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.
Kua tahuri mai nga whakawehi ki ahau, e aru ana ratou i toku whakaaro rangatira ano he hau; ko te whakahauora moku, pahemo ke ana ano he kapua.
E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.
Na inaianei kua maringi toku wairua i roto i ahau: mau pu ahau i nga ra o te tangi.
La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.
I te po e werohia ana oku wheua i roto i ahau; kahore hoki he okiokinga o nga mamae e ngau nei i ahau.
Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.
He kaha nui no toku mate i ahua ke ai toku kakahu; e awhi nei i ahau, e penei ana me te whiri o toku koti.
Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.
Kua maka ahau e ia ki te paru, kua rite ahau ki te puehu, ki te pungarehu.
Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!
E tangi ana ahau ki a koe, heoi kahore koe e whakao mai ki ahau; e tu ana, heoi ka titiro kau mai koe ki ahau.
Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.
Kua huri ke, kua kino tau mahi ki ahau: ko te kaha o tou ringa kei te tukino i ahau.
Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.
Kua hapainga ake ahau e koe ki te hau, a meinga ana tera e koe hei hoiho moku; a whakamotitia iho ahau e koe i roto i te tupuhi.
Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.
E mohio ana hoki ahau tera ahau e kawea e koe ki te mate, ki te whare hoki i whakaritea mo te hunga ora katoa.
Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?
E kore ano ia tona ringa e totoro iho ki te urupa; ahakoa hei mate mona ka mea ia ki te karanga, he whakaaro ki enei mea.
Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?
Kihai ianei ahau i tangi ki te tangata he mate nei tona? kihai ranei toku wairua i pouri ki te rawakore?
Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!
I ahau i tatari ai ki te pai, heoi kua tae mai te kino; tumanako atu ana ahau ki te marama, heoi kua tae mai te pouri.
Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.
Ko oku whekau, me te mea e koropupu ana, te ata takoto; haukotia mai ana ahau e nga ra o te tangi.
Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;
E haereere pouri ana ahau, kahore he ra; ko taku whakatikanga ake i roto i te whakaminenga, ka karanga awhina.
son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.
Hei teina ahau ki nga tarakona, hei hoa mo nga ruru.
La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.
Ko toku kiri mangu tonu, e ngahoro ana i ahau, kaia ana oku wheua i te wera.
La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.
No reira i tahuri ke ai taku hapa ki te tangi, me taku okana ki te reo o te hunga e uhunga ana.