Job 19

Allora Giobbe rispose e disse:

Ijob respondis kaj diris:

"Fino a quando affliggerete l’anima mia e mi tormenterete coi vostri discorsi?

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

Son già dieci volte che m’insultate, e non vi vergognate di malmenarmi.

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

Dato pure ch’io abbia errato, il mio errore concerne me solo.

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

Ma se proprio volete insuperbire contro di me e rimproverarmi la vergogna in cui mi trovo,

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

allora sappiatelo: chi m’ha fatto torto e m’ha avvolto nelle sue reti è Dio.

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

Ecco, io grido: "Violenza!" e nessuno risponde; imploro aiuto, ma non c’è giustizia!

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

Dio m’ha sbarrato la via e non posso passare, ha coperto di tenebre il mio cammino.

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

M’ha spogliato della mia gloria, m’ha tolto dal capo la corona.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

M’ha demolito a brano a brano, e io me ne vo! ha sradicata come un albero la mia speranza.

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

Ha acceso l’ira sua contro di me, e m’ha considerato come suo nemico.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

Le sue schiere son venute tutte insieme, si sono spianata la via fino a me, han posto il campo intorno alla mia tenda.

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

Egli ha allontanato da me i miei fratelli, i miei conoscenti si son del tutto alienati da me.

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

M’hanno abbandonato i miei parenti, gl’intimi miei m’hanno dimenticato.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

I miei domestici e le mie serve mi trattan da straniero; agli occhi loro io sono un estraneo.

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

Chiamo il mio servo, e non risponde, devo supplicarlo con la mia bocca.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

Il mio fiato ripugna alla mia moglie, faccio pietà a chi nacque dal seno di mia madre.

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

Perfino i bimbi mi sprezzano; se cerco d’alzarmi mi scherniscono.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

Tutti gli amici più stretti m’hanno in orrore, e quelli che amavo mi si son vòlti contro.

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

Le mie ossa stanno attaccate alla mia pelle, alla mia carne, non m’è rimasto che la pelle de’ denti.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

Pietà, pietà di me, voi, miei amici! ché la man di Dio m’ha colpito.

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

Perché perseguitarmi come fa Dio? Perché non siete mai sazi della mia carne?

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

Oh se le mie parole fossero scritte! se fossero consegnate in un libro!

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

se con lo scalpello di ferro e col piombo fossero incise nella roccia per sempre!…

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

Ma io so che il mio Vindice vive, e che alla fine si leverà sulla polvere.

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

E quando, dopo la mia pelle, sarà distrutto questo corpo, senza la mia carne, vedrò Iddio.

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

Io lo vedrò a me favorevole; lo contempleranno gli occhi miei, non quelli d’un altro… il cuore, dalla brama, mi si strugge in seno!

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

Se voi dite: Come lo perseguiteremo, come troveremo in lui la causa prima dei suoi mali?

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

Temete per voi stessi la spada, ché furiosi sono i castighi della spada affinché sappiate che v’è una giustizia".

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.