Job 29

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.