Job 30

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek *ide.*

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és *csak* nézel reám!

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben *és* kiáltozom.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Bőröm feketül*ten hámlik le* rólam, és csontom elég a hőség miatt.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.