Job 29

Jób pedig folytatá az ő beszédét, és monda:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Oh, vajha olyan volnék, mint a hajdani hónapokban, a mikor Isten őrzött engem!

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Mikor az ő szövétneke fénylett fejem fölött, *s* világánál jártam a setétet;

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

A mint java-korom napjaiban valék, a mikor Isten gondossága borult sátoromra!

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Mikor még a Mindenható velem volt, *és* körültem voltak gyermekeim;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Mikor lábaimat *édes* tejben mostam, és mellettem a szikla olajpatakokat ontott;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Mikor a kapuhoz mentem, fel a városon; a köztéren székemet fölállítám:

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Ha megláttak az ifjak, félrevonultak, az öregek is fölkeltek *és *állottak.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

A fejedelmek abbahagyták a beszédet, és tenyeröket szájukra tették.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

A főemberek szava elnémult, és nyelvök az ínyökhöz ragadt.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Mert a mely fül hallott, boldognak mondott engem, és a mely szem látott, bizonyságot tett én felőlem.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Mert megmentém a kiáltozó szegényt, és az árvát, a kinek nem volt segítsége.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

A veszni indultnak áldása szállt reám, az özvegynek szívét megörvendeztetém.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Az igazságot magamra öltém és az is magára ölte engem; palást és süveg gyanánt volt az én ítéletem.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

A vaknak én szeme valék, és a sántának lába.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

A szűkölködőknek én atyjok valék, az ismeretlennek ügyét is jól meghányám-vetém.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Az álnoknak zápfogait kitördösém, és fogai közül a prédát kiütém vala.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Azt gondoltam azért: fészkemmel veszek el, és mint a homok, megsokasodnak napjaim.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Gyökerem a víznek nyitva lesz, és ágamon hál meg a harmat.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Dicsőségem megújul velem, és kézívem erősebbé lesz kezemben.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Hallgattak és figyeltek reám, és elnémultak az én tanácsomra.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Az én szavaim után nem szóltak többet, *s harmatként* hullt rájok beszédem.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Mint az esőre, úgy vártak rám, és szájukat tátották, mint tavaszi záporra.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Ha rájok mosolyogtam, nem bizakodtak el, és arczom derüjét nem sötétíték be.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

*Örömest* választottam útjokat, mint főember ültem *ott;* úgy laktam *ott,* mint király a hadseregben, mint a ki bánkódókat vigasztal.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.