Job 30

Und nun lachen über mich Jüngere als ich an Jahren, deren Väter ich verschmähte, den Hunden meiner Herde beizugesellen.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Wozu sollte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen? Die Rüstigkeit ist bei ihnen verschwunden.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Durch Mangel und Hunger abgezehrt, nagen sie das dürre Land ab, welches längst öde und verödet ist;

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

sie pflücken Salzkraut bei den Gesträuchen, und die Wurzel der Ginster ist ihre Speise.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Aus der Mitte der Menschen werden sie vertrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

In grausigen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Zwischen Gesträuchen kreischen sie, unter Dorngestrüpp sind sie hingestreckt.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Kinder von Verworfenen, ja, Kinder von Ehrlosen, sind sie hinausgepeitscht aus dem Lande!

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Und nun bin ich ihr Spottlied geworden, und ward ihnen zum Gerede.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Sie verabscheuen mich, treten fern von mir weg, und sie verschonen mein Angesicht nicht mit Speichel.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Denn er hat meinen Strick gelöst und mich gebeugt: so lassen sie vor mir den Zügel schießen.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße hinweg und bahnen wider mich ihre verderblichen Wege.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Sie zerstören meinen Pfad, befördern meinen Untergang, sie, die selbst hilflos sind.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Sie kommen wie durch einen weiten Riß, unter Gekrach wälzen sie sich heran. -

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Schrecknisse haben sich gegen mich gekehrt; sie verfolgen wie der Wind meine Würde, und mein Heil ist vorübergezogen wie eine Wolke.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Und nun ergießt sich in mir meine Seele; Tage des Elends haben mich ergriffen.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Die Nacht durchbohrt meine Gebeine und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen ruhen nicht.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Durch die Größe ihrer Kraft verändert sich mein Gewand, es umschließt mich wie der Halssaum meines Leibrocks.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin dem Staube und der Asche gleich geworden.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht; ich stehe da, und du starrst mich an.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

In einen Grausamen verwandelst du dich mir, mit der Stärke deiner Hand befeindest du mich.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Du hebst mich empor auf den Wind, du lässest mich dahinfahren und zerrinnen im Sturmgetöse.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Denn ich weiß es, du willst mich in den Tod zurückführen und in das Versammlungshaus aller Lebendigen.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Doch streckt man beim Sturze nicht die Hand aus, oder erhebt man bei seinem Untergang nicht darob ein Hülfsgeschrei?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Weinte ich denn nicht über den, der harte Tage hatte? war meine Seele nicht um den Dürftigen bekümmert?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Denn ich erwartete Gutes, und es kam Böses; und ich harrte auf Licht, und es kam Finsternis.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Meine Eingeweide wallen und ruhen nicht; Tage des Elends sind mir entgegengetreten.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Trauernd gehe ich einher, ohne Sonne; ich stehe auf in der Versammlung und schreie.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Ich bin ein Bruder geworden den Schakalen, und ein Genosse den Straußen.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und mein Gebein ist brennend vor Glut.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Und so ist meine Laute zur Trauerklage geworden, und meine Schalmei zur Stimme der Weinenden.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.