Job 30

Und nun lachen über mich Jüngere als ich an Jahren, deren Väter ich verschmähte, den Hunden meiner Herde beizugesellen.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Wozu sollte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen? Die Rüstigkeit ist bei ihnen verschwunden.

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Durch Mangel und Hunger abgezehrt, nagen sie das dürre Land ab, welches längst öde und verödet ist;

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

sie pflücken Salzkraut bei den Gesträuchen, und die Wurzel der Ginster ist ihre Speise.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Aus der Mitte der Menschen werden sie vertrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

In grausigen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Zwischen Gesträuchen kreischen sie, unter Dorngestrüpp sind sie hingestreckt.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Kinder von Verworfenen, ja, Kinder von Ehrlosen, sind sie hinausgepeitscht aus dem Lande!

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Und nun bin ich ihr Spottlied geworden, und ward ihnen zum Gerede.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Sie verabscheuen mich, treten fern von mir weg, und sie verschonen mein Angesicht nicht mit Speichel.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Denn er hat meinen Strick gelöst und mich gebeugt: so lassen sie vor mir den Zügel schießen.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße hinweg und bahnen wider mich ihre verderblichen Wege.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Sie zerstören meinen Pfad, befördern meinen Untergang, sie, die selbst hilflos sind.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Sie kommen wie durch einen weiten Riß, unter Gekrach wälzen sie sich heran. -

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Schrecknisse haben sich gegen mich gekehrt; sie verfolgen wie der Wind meine Würde, und mein Heil ist vorübergezogen wie eine Wolke.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Und nun ergießt sich in mir meine Seele; Tage des Elends haben mich ergriffen.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Die Nacht durchbohrt meine Gebeine und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen ruhen nicht.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Durch die Größe ihrer Kraft verändert sich mein Gewand, es umschließt mich wie der Halssaum meines Leibrocks.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin dem Staube und der Asche gleich geworden.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht; ich stehe da, und du starrst mich an.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

In einen Grausamen verwandelst du dich mir, mit der Stärke deiner Hand befeindest du mich.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Du hebst mich empor auf den Wind, du lässest mich dahinfahren und zerrinnen im Sturmgetöse.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Denn ich weiß es, du willst mich in den Tod zurückführen und in das Versammlungshaus aller Lebendigen.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Doch streckt man beim Sturze nicht die Hand aus, oder erhebt man bei seinem Untergang nicht darob ein Hülfsgeschrei?

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Weinte ich denn nicht über den, der harte Tage hatte? war meine Seele nicht um den Dürftigen bekümmert?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Denn ich erwartete Gutes, und es kam Böses; und ich harrte auf Licht, und es kam Finsternis.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Meine Eingeweide wallen und ruhen nicht; Tage des Elends sind mir entgegengetreten.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Trauernd gehe ich einher, ohne Sonne; ich stehe auf in der Versammlung und schreie.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Ich bin ein Bruder geworden den Schakalen, und ein Genosse den Straußen.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und mein Gebein ist brennend vor Glut.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Und so ist meine Laute zur Trauerklage geworden, und meine Schalmei zur Stimme der Weinenden.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.