Job 30

Et maintenant!... je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d'atteindre la vieillesse.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n'ont pour pain que la racine des genêts.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Ils habitent dans d'affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Etres vils et méprisés, On les repousse du pays.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Et maintenant, je suis l'objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Ils n'ont plus de retenue et ils m'humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Les terreurs m'assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Et maintenant, mon âme s'épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m'ont saisi.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

La nuit me perce et m'arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Dieu m'a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m'anéantis au bruit de la tempête.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Mais celui qui va périr n'étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n'implore-t-il pas du secours?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

N'avais-je pas des larmes pour l'infortuné? Mon coeur n'avait-il pas pitié de l'indigent?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

J'attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m'ont surpris.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Ma harpe n'est plus qu'un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.