Job 19

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Eyüp şöyle yanıtladı:

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?

بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.

شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.

حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.

او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.

از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.

لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.

و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.

خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.

زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.

حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.

از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.

شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı’nın eli vurdu bana.

چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?

ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,

و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı’yı göreceğim.

او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

O’nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!

وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید.

Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,

پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”