Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Moreover Job continued his parable, and said,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

When the Almighty was yet with me, when my children were about me;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.