Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.