Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.