Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.