Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

И Йов още продължи беседата си и каза:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

О, да бях като в миналите месеци, като в дните, когато Бог ме пазеше,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

когато светилникът Му светеше на главата ми и с Неговата светлина през мрака ходех;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

както бях във зрелостта си, и Божият доверен съвет над шатрата ми беше;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

когато Всемогъщият бе още с мен и момчетата ми — покрай мен;

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

когато стъпките ми се къпеха в каймак и скалата до мен изливаше реки маслинено масло!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Когато излизах при портата на града, заемах мястото си на площада,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

младежите ме виждаха и се криеха и старци ставаха, стояха прави;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

първенците преставаха да говорят и слагаха ръка на устата си;

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

гласът на благородните замлъкваше и езикът им залепваше за небцето им,

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

защото, когато ухо чуеше, ме облажаваше и когато око видеше, за мен засвидетелстваше;

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

защото аз избавях сиромаха, който викаше, и сирачето, което нямаше помощник.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Благословението на загиващия идваше над мен, сърцето на вдовицата аз правех да ликува.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Обличах правдата и тя ми беше дреха, правосъдието ми — за мантия и за тюрбан.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Аз бях очи на слепия, крака на куция.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Бях баща на бедните, изследвах делото на непознатия.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Челюстта на беззаконния трошах, изваждах жертвата от зъбите му.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Тогава казвах: Ще умра в гнездото си и дните си ще умножа като пясъка,

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

коренът ми разпрострян е към водите и росата в клона ми нощува,

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

славата ми в мен се подновява и лъкът ми се укрепва във ръката ми.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Те ме слушаха и чакаха, мълчаливо слушаха съвета ми.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

След моята дума не говореха повече и речта ми капеше на тях като роса.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Чакаха ме като дъжд и отваряха устата си като за пролетния дъжд.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Аз им се усмихвах, щом не вярваха, и светлината на лицето ми не можеха да помрачат.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Избирах за тях пътя и седях като глава, и живеех като цар сред войската, като такъв, който утешава жалеещи.