Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
А тепер насміхаються з мене молодші від мене літами, ті, що їхніх батьків я бридився б покласти із псами отари моєї...
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
Та й сила рук їхніх для чого бувала мені? Повня сил їх минулась!
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
Самотні були в недостатку та голоді, ссали вони суху землю, зруйновану та опустілу!
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
рвали вони лободу на кущах, ялівцеве ж коріння було їхнім хлібом...
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Вони були вигнані з-поміж людей, кричали на них, немов на злодіїв,
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
так що вони пробували в яругах долин, по ямах підземних та скелях,
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
ревіли вони між кущами, збирались під терням,
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
сини нерозумного й діти неславного, вони були вигнані з краю!
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
А тепер я став піснею їм, і зробився для них поговором...
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Вони обридили мене, віддалились від мене, і від мойого обличчя не стримали слини,
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
бо Він розв'язав мого пояса й мучить мене, то й вони ось вуздечку із себе відкинули перед обличчям моїм...
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
По правиці встають жовтодзюбі, ноги мені підставляють, і топчуть на мене дороги нещастя свого...
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Порили вони мою стежку, хочуть мати користь із мойого життя, немає кому їх затримати,
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
немов через вилім широкий приходять, валяються попід румовищем...
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Обернулось страхіття на мене, моя слава пронеслась, як вітер, і, як хмара, минулося щастя моє...
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
А тепер розливається в мене душа моя, хапають мене дні нещастя!
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
Вночі мої кості від мене віддовбуються, а жили мої не вспокоюються...
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
З великої Божої сили змінилося тіло моє, і недуга мене оперізує, мов той хітон.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Він укинув мене до болота, і став я подібний до пороху й попелу.
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Я кличу до Тебе, та Ти мені відповіді не даєш, я перед Тобою стою, Ти ж на мене лише придивляєшся...
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Ти змінився мені на жорстокого, мене Ти женеш силою Своєї руки...
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
На вітер підняв Ти мене, на нього мене посадив, і робиш, щоб я розтопивсь на спустошення!
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Знаю я: Ти до смерти провадиш мене, і до дому зібрання, якого призначив для всього живого...
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
Хіба не простягає руки потопельник, чи він у нещасті своїм не кричить?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
Чи ж не плакав я за бідарем? Чи за вбогим душа моя не сумувала?
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Бо чекав я добра, але лихо прийшло, сподівався я світла, та темнота прийшла...
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Киплять мої нутрощі й не замовкають, зустріли мене дні нещастя,
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
ходжу почорнілий без сонця, на зборі встаю та кричу...
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Я став братом шакалам, а струсятам товаришем,
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
моя шкіра зчорніла та й лупиться з мене, від спекоти спалилися кості мої...
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
І стала жалобою арфа моя, а сопілка моя зойком плачливим...