Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.