Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!