Job 20

Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:

Odpovídaje pak Zofar Naamatský, řekl:

Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.

Z příčiny té myšlení má k odpovídání tobě nutí mne, a to abych rychle učinil,

Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.

Že kárání k zahanbení svému slyším, pročež duch můj osvícený nutí mne, aťbych odpovídal.

Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,

Zdaž nevíš o tom, že od věků, a jakž postavil Bůh člověka na zemi,

Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?

Plésání bezbožných krátké jest, a veselí pokrytce jen na chvílku?

Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,

Byť pak vstoupila až k nebi pýcha jeho, a hlava jeho oblaku by se dotkla,

Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?

Však jako lejno jeho na věky zahyne. Ti, kteříž jej vídali, řeknou: Kam se poděl?

Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.

Jako sen pomine, aniž ho naleznou; nebo uteče jako vidění noční.

Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.

Oko, kteréž ho vídalo, již ho nikdy neuzří, aniž více patřiti bude na něj místo jeho.

Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.

Synové jeho budou přízně u nuzných hledati, a ruce jeho musejí zase vraceti loupež svou.

Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.

Kosti jeho naplněny jsou hříchy mladosti jeho, a s ním v prachu lehnou.

Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,

A ačkoli zlost sladne v ústech jeho, a chová ji pod jazykem svým;

Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:

Kochá se v ní, a nepouští jí, ale zdržuje ji u prostřed dásní svých:

Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.

Však pokrm ten ve střevách jeho promění se; bude jako žluč hadů nejlítějších u vnitřnostech jeho.

Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.

Zboží nahltané vyvrátí, z břicha jeho Bůh silný je vyžene.

Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.

Jed hadů lítých ssáti bude, zabije ho jazyk ještěrčí.

Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.

Neuzří pramenů potoků a řek medu a másla.

Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.

Navrátí úsilé cizí, a nezažive ho, vedlé nátisku svého rozličného; nebude na ně vesel.

Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.

Nebo utiskal a opouštěl nuzné, dům zloupil a nestavěl ho.

Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.

Pročež nesezná nic pokojného v životě svém, aniž které nejrozkošnější své věci bude moci zachovati.

Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.

Nic mu nepozůstane z pokrmu jeho, tak že nebude míti, čím by se troštoval.

Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.

Byť pak i dovršena byla hojnost jeho, ssoužení míti bude; každá ruka trapiče oboří se na něj.

Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.

By měl čím naplniti břicho své, dopustí na něj Bůh prchlivost hněvu svého, kterouž na něj dštíti bude i na pokrm jeho.

Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.

Když utíkati bude před zbrojí železnou, prostřelí ho lučiště ocelivé.

Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.

Střela vyňata bude z toulu a vystřelena, nadto meč pronikne žluč jeho; a když odcházeti bude, přikvačí jej hrůzy.

Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.

Všeliká neštěstí jsou polečena v skrýších jeho, zžíře jej oheň nerozdmýchaný, zle se povede i pozůstalému v stanu jeho.

La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.

Odkryjí nebesa nepravost jeho, a země povstane proti němu.

Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.

Rozptýlena bude úroda domu jeho, rozplyne se v den hněvu jeho.

Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.

Tenť jest podíl člověka bezbožného od Boha, to, pravím, dědictví vyrčené jemu od Boha silného.