Job 30

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Mas agora zombam de mim os de menos idade do que eu, cujos pais teria eu desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Pois de que me serviria a força das suas mãos, homens nos quais já pereceu o vigor?

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

De míngua e fome emagrecem; andam roendo pelo deserto, lugar de ruínas e desolação.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Apanham malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento são as raízes dos zimbros.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

São expulsos do meio dos homens, que gritam atrás deles, como atrás de um ladrão.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Têm que habitar nos desfiladeiros sombrios, nas cavernas da terra e dos penhascos.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Bramam entre os arbustos, ajuntam-se debaixo das urtigas.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

São filhos de insensatos, filhos de gente sem nome; da terra foram enxotados.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Mas agora vim a ser a sua canção, e lhes sirvo de provérbio.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Eles me abominam, afastam-se de mim, e no meu rosto não se privam de cuspir.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Porquanto Deus desatou a minha corda e me humilhou, eles sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

ë direita levanta-se gente vil; empurram os meus pés, e contra mim erigem os seus caminhos de destruição.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Estragam a minha vereda, promovem a minha calamidade; não há quem os detenha.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Vêm como por uma grande brecha, por entre as ruínas se precipitam.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Sobrevieram-me pavores; é perseguida a minha honra como pelo vento; e como nuvem passou a minha felicidade.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

E agora dentro de mim se derrama a minha alma; os dias da aflição se apoderaram de mim.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

De noite me são traspassados os ossos, e o mal que me corrói não descansa.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Pela violência do mal está desfigurada a minha veste; como a gola da minha túnica, me aperta.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Ele me lançou na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Clamo a ti, e não me respondes; ponho-me em pé, e não atentas para mim.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Tornas-te cruel para comigo; com a força da tua mão me persegues.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e dissolves-me na tempestade.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Pois eu sei que me levarás à morte, e à casa do ajuntamento destinada a todos os viventes.

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Contudo não estende a mão quem está a cair? Ou não clama por socorro na sua calamidade?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Não chorava eu sobre aquele que estava aflito? Ou não se angustiava a minha alma pelo necessitado?

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Todavia aguardando eu o bem, eis que me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

As minhas entranhas fervem e não descansam; os dias da aflição me surpreenderam.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Denegrido ando, mas não do sol; levanto-me na congregação, e clamo por socorro.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Tornei-me irmão dos chacais, e companheiro dos avestruzes.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

A minha pele enegrece e se me cai, e os meus ossos estão queimados do calor.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Pelo que se tornou em pranto a minha harpa, e a minha flauta em voz dos que choram.