Job 30

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.
Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.
Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.
Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?
Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.
Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,
Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.
между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.
Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),
Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.
Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.
Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.
Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.
Ревяха между храстите и се събираха под тръни.
Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.
Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.
Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.
А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.
Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.
Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.
Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.
Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.
Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.
Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.
Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.
Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.
Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.
Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.
Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.
Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.
Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.
И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.
Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.
Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.
Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.
С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.
Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.
В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.
Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.
Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.
Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.
Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.
Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.
Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —
Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.
защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.
Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?
Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?
Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?
Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?
Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.
Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.
Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.
Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.
Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.
Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.
Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.
На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.
Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.
Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.
Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.
Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.