Job 9

Odpověděv pak Job, řekl:

Eyüp şöyle yanıtladı:

I ovšem vím, žeť tak jest; nebo jak by mohl člověk spravedliv býti před Bohem silným?

“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı’nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?

A chtěl-li by se hádati s ním, nemohl by jemu odpovědíti ani na jedno z tisíce slov.

Biri O’nunla tartışmak istese, Binde bir bile O’na yanıt veremez.

Moudrého jest srdce a silný v moci. Kdo zatvrdiv se proti němu, pokoje užil?

O’nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O’na direndi de ayakta kaldı?

On přenáší hory, než kdo shlédne, a podvrací je v prchlivosti své.

O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.

On pohybuje zemí z místa jejího, tak že se třesou sloupové její.

Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.

On když zapovídá slunci, nevychází, a hvězdy zapečeťuje.

Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.

On roztahuje nebe sám, a šlapá po vlnách mořských.

O’dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.

On učinil Arktura, Oriona, Kuřátka a hvězdy skryté na poledne.

[] Büyük Ayı’yı, Oryon’u, Ülker’i, Güney takımyıldızlarını yaratan O’dur.

On činí věci veliké, a to nevystižitelné a divné, jimž není počtu.

Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O’dur.

Ano jde-li mimo mne, tedy nevidím; ovšem když pomíjí, neznamenám ho.

İşte, yanımdan geçer, O’nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.

Tolikéž jestliže co uchvátí, kdo mu to rozkáže navrátiti? Kdo dí jemu: Co činíš?

Evet, O avını kaparsa, kim O’nu durdurabilir? Kim O’na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?

Nezdržel-li by Bůh hněvu svého, klesli by před ním spolu spuntovaní, jakkoli mocní.

Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav’ın yardımcıları bile O’nun ayağına kapanır.

Jakž bych já tedy jemu odpovídati, a jaká slova svá proti němu vyhledati mohl?

“Nerde kaldı ki, ben O’na yanıt vereyim, O’nunla tartışmak için söz bulayım?

Kterémuž, bych i spravedliv byl, nebudu odpovídati, ale před soudcím svým pokořiti se budu.

Haklı olsam da O’na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.

Ač bych pak i volal, a on mi se ozval, neuvěřím, aby vyslyšel hlas můj,

O’nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.

Poněvadž vichřicí setřel mne, rozmnožil rány mé bez příčiny.

O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.

Aniž mi dá oddechnouti, ale sytí mne hořkostmi.

Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.

Obrátil-li bych se k moci, aj, onť jest nejsilnější; pakli k soudu, kdo mi rok složí?

Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O’nu mahkemeye çağırabilir?

Jestliže se za spravedlivého stavěti budu, ústa má potupí mne; pakli za upřímého, převráceného mne býti ukáží.

Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.

Jsem-li upřímý, nebudu věděti toho; nenáviděti budu života svého.

“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.

Jediná jest věc, pročež jsem to mluvil, že upřímého jako bezbožného on zahlazuje.

Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’

Jestliže bičem náhle usmrcuje, zkušování nevinných se posmívá;

Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.

Země dána bývá v ruku bezbožného, tvář soudců jejich zakrývá: jestliže ne on, kdož jiný jest?

Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O’dur. O değilse, kimdir?

Dnové pak moji rychlejší byli nežli posel; utekli, aniž viděli dobrých věcí.

“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.

Pominuli jako prudké lodí, jako orlice letící na pastvu.

Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.

Dím-li: Zapomenu se na své naříkání, zanechám horlení svého, a posilím se:

‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,

Lekám se všech bolestí svých, vida, že mne jich nezprostíš.

Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.

Jestli jsem bezbožný, pročež bych nadarmo pracoval?

Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?

Ano bych se i umyl vodou sněžnou, a očistil mýdlem ruce své,

Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,

Tedy v jámě pohřížíš mne, tak že se ode mne zprzní i to roucho mé.

Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.

Nebo Bůh není člověkem jako já, jemuž bych odpovídati mohl, a abychom vešli spolu v soud.

O benim gibi bir insan değil ki, O’na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.

Aniž máme prostředníka mezi sebou, kterýž by rozhodl nás oba.

Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!

Kdyby odjal ode mne prut svůj, a strach jeho aby mne nekormoutil,

Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.

Tehdáž bych mluvil, a nebál bych se, poněvadž není toho tak při mně.

O zaman konuşur, O’ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.