Psalms 104

Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

(Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!