Job 31

Smlouvu jsem učinil s očima svýma, a proč bych hleděl na pannu?

Mi faris interligon kun miaj okuloj, Ke mi ne atentu virgulinon.

Nebo jaký jest díl od Boha s hůry, aneb dědictví od Všemohoucího s výsosti?

Kia estas la parto, kiun donas Dio de supre? Kaj kion destinas la Plejpotenculo el la altaj sferoj?

Zdaliž zahynutí nešlechetnému a pomsta zázračná činitelům nepravosti připravena není?

Ĉu ne malfeliĉon al malpiulo, Kaj forpuŝon de malbonagantoj?

Zdaliž on nevidí cest mých, a všech kroků mých nepočítá?

Ĉu Li ne vidas mian konduton, Ne kalkulas ĉiujn miajn paŝojn?

Obíral-li jsem se s neupřímostí, a chvátala-li ke lsti noha má:

Ĉu mi iradis en malvero, Kaj miaj piedoj rapidis al trompo?

Nechť mne zváží na váze spravedlnosti, a přezví Bůh upřímost mou.

Li pesu min per justa pesilo, Kaj tiam Dio konvinkiĝos pri mia senkulpeco.

Uchýlil-li se krok můj s cesty, a za očima mýma odešlo-li srdce mé, a rukou mých chytila-li se jaká poškvrna:

Se mia paŝo forkliniĝis de la vojo, Se mia koro sekvis miajn okulojn, Kaj se al mia mano algluiĝis makulo:

Tedy co naseji, nechť jiný sní, a výstřelkové moji ať jsou vykořeněni.

Tiam mi semu kaj alia manĝu, Kaj mia idaro elradikiĝu.

Jestliže se dalo přivábiti srdce mé k ženě, a u dveří bližního svého činil-li jsem úklady:

Se mia koro forlogiĝis al virino, Kaj mi kaŝe atendis ĉe la pordo de mia amiko:

Nechť mele jinému žena má, a nad ní ať se schylují jiní.

Tiam mia edzino estu adultigata de aliulo, Kaj aliuloj kliniĝu super ŝi.

Neboť jest to nešlechetnost, a nepravost odsudku hodná.

Ĉar tio estus malvirto, Tio estus krimo, kiun devas puni juĝistoj.

Oheň ten zajisté by až do zahynutí žral, a všecku úrodu mou vykořenil.

Tio estas fajro, kiu ekstermas ĝis la abismo, Kaj mian tutan akiritaĵon ĝi elradikigus.

Nechtěl-li jsem státi k soudu s služebníkem svým aneb děvkou svou v rozepři jejich se mnou?

Ĉu mi malŝatis la rajton de mia servisto aŭ de mia servistino, Kiam ili havis juĝan aferon kun mi?

Nebo co bych činil, kdyby povstal Bůh silný? A kdyby vyhledával, co bych odpověděl jemu?

Tiam kion mi farus, kiam Dio leviĝus? Kaj kion mi respondus al Li, kiam Li esplordemandus?

Zdali ten, kterýž mne v břiše učinil, neučinil i jeho? A nesformoval nás hned v životě jeden a týž?

Lin kreis ja Tiu sama, kiu kreis min en la ventro, Kaj Tiu sama pretigis en la ventro ankaŭ lin.

Odepřel-li jsem žádosti nuzných, a oči vdovy jestliže jsem kormoutil?

Ĉu mi rifuzis la deziron de senhavuloj? Aŭ ĉu mi turmentis la okulojn de vidvino?

A jedl-li jsem skyvu svou sám, a nejedl-li i sirotek z ní?

Ĉu mian panpecon mi manĝis sola? Ĉu ne manĝis de ĝi ankaŭ orfo?

Poněvadž od mladosti mé rostl se mnou jako u otce, a od života matky své býval jsem vdově za vůdce.

Ĉar detempe de mia juneco mi estis kiel patro, Kaj de post la eliro el la ventro de mia patrino mi estis gvidisto.

Díval-li jsem se na koho, že by hynul, nemaje šatů, a nuzný že by neměl oděvu?

Kiam mi vidis malfeliĉulon sen vesto Kaj malriĉulon sen kovro,

Nedobrořečila-li mi bedra jeho, že rounem beranů mých se zahřel?

Ĉu tiam ne benis min liaj lumboj, Ĉu li ne estis varmigata per la lano de miaj ŝafoj?

Opřáhl-li jsem na sirotka rukou svou, když jsem v bráně viděl pomoc svou:

Se mi levis mian manon kontraŭ orfon, Ĉar mi vidis en la pordego helpon al mi,

Lopatka má od svých plecí nechť odpadne, a ruka má z kloubu svého ať se vylomí.

En tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, Kaj mia brako rompiĝu de kano.

Nebo jsem se bál, aby mne Bůh nesetřel, jehož bych velebnosti nikoli neznikl.

Ĉar mi timas la punon de Dio, Kaj ĝian pezon mi ne povus elteni.

Skládal-li jsem v zlatě naději svou, aneb hrudě zlata říkal-li jsem: Doufání mé?

Ĉu mi faris la oron mia espero, Kaj la orbulon mi nomis mia fido?

Veselil-li jsem se z toho, že bylo rozmnoženo zboží mé, a že ho množství nabyla ruka má?

Ĉu mi ĝojis, ke mia riĉeco estas granda Kaj ke mia mano multe akiris?

Hleděl-li jsem na světlost slunce svítícího, a na měsíc spanile chodící,

Kiam mi vidis la lumon brilantan Kaj la lunon majeste irantan,

Tak že by se tajně dalo svésti srdce mé, a že by líbala ústa má ruku mou?

Ĉu tiam sekrete forlogiĝis mia koro Kaj mi sendis kisojn per mia mano?

I toť by byla nepravost odsudku hodná; neboť bych tím zapíral Boha silného nejvyššího.

Ankaŭ tio estus krimo juĝinda, Ĉar mi forneus per tio Dion en la alto.

Radoval-li jsem se z neštěstí toho, kterýž mne nenáviděl, a plésal-li jsem, když se mu zle vedlo?

Ĉu mi ĝojis pri malfeliĉo de mia malamiko? Aŭ ĉu mi estis ravita, se lin trafis malbono?

Nedopustilť jsem zajisté hřešiti ani ústům svým, abych zlořečení žádal duši jeho.

Mi ne permesis al mia gorĝo peki Per eldiro de malbeno kontraŭ lia animo.

Jestliže neříkala čeládka má: Ó by nám dal někdo masa toho; nemůžeme se ani najísti?

Ĉu la homoj de mia tendo ne diris: Ho, se oni ne satiĝus de lia karno!

Nebo vně nenocoval host, dvéře své pocestnému otvíral jsem.

Ne noktis fremdulo sur la strato; Miajn pordojn mi malfermadis al migrantoj.

Přikrýval-li jsem jako jiní lidé přestoupení svá, skrývaje v skrýši své nepravost svou?

Ĉu mi hommaniere kovradis miajn kulpojn, Por kaŝi en mia brusto miajn pekojn?

A ač bych byl mohl škoditi množství velikému, ale pohanění rodů děsilo mne; protož jsem mlčel, nevycházeje ani ze dveří.

En tia okazo mi timus grandan homamason, Kaj malestimo de familioj min timigus; Mi silentus, kaj ne elirus ekster la pordon.

Ó bych měl toho, kterýž by mne vyslyšel. Ale aj, totoť jest znamení mé: Všemohoucí sám bude odpovídati za mne, a kniha, kterouž sepsal odpůrce můj.

Ho, se iu aŭskultus min! Jen estas mia signo; la Plejpotenculo respondu al mi. Se mia akuzanto skribus libron,

Víť Bůh, nenosil-li bych ji na rameni svém, neotočil-li bych ji sobě místo koruny.

Mi portus ĝin sur mia ŝultro, Mi metus ĝin sur min kiel kronon,

Počet kroků svých oznámil bych jemu, jako kníže přiblížil bych se k němu.

Mi raportus al li pri la nombro de miaj paŝoj; Mi alproksimiĝus al li kiel al princo.

Jestliže proti mně země má volala, tolikéž i záhonové její plakali,

Se mia lando kriis kontraŭ mi, Kaj ĝiaj sulkoj ploris,

Jídal-li jsem úrody její bez peněz, a duši držitelů jejich přivodil-li jsem k vzdychání:

Se ĝiajn fruktojn mi manĝis senpage, Kaj mi afliktis la animon de ĝiaj mastroj:

Místo pšenice nechť vzejde trní, a místo ječmene koukol. [ (Job 31:41) Skonávají se slova Jobova. ]

Tiam anstataŭ tritiko kresku por mi kardo, Kaj anstataŭ hordeo dornoj. Finiĝis la paroloj de Ijob.