Job 29

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.