Job 21

A odpovídaje Job, řekl:

Maar Job antwoordde en zeide:

Poslouchejte pilně řeči mé, a bude mi to za potěšení od vás.

Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen.

Postrpte mne, abych i já mluvil, a když odmluvím, posmívejž se.

Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan.

Zdaliž já před člověkem naříkám? A poněvadž jest proč, jakž nemá býti ssoužen duch můj?

Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?

Pohleďte na mne, a užasněte se, a položte prst na ústa.

Ziet mij aan, en wordt verbaasd, en legt de hand op den mond.

Ano já sám, když rozvažuji své bídy, tedy se děsím, a spopadá tělo mé hrůza.

Ja, wanneer ik daaraan gedenk, zo word ik beroerd, en mijn vlees heeft een gruwen gevat.

Proč bezbožní živi jsou, k věku starému přicházejí, též i bohatnou?

Waarom leven de goddelozen, worden oud, ja, worden geweldig in vermogen?

Símě jejich stálé jest před oblíčejem jejich s nimi, a rodina jejich před očima jejich.

Hun zaad is bestendig met hen voor hun aangezicht, en hun spruiten zijn voor hun ogen.

Domové jejich bezpečni jsou před strachem, aniž metla Boží na nich.

Hun huizen hebben vrede zonder vreze, en de roede Gods is op hen niet.

Býk jejich připouštín bývá, ale ne na prázdno; kráva jejich rodí, a nepotracuje plodu.

Zijn stier bespringt, en mist niet; zijn koe kalft, en misdraagt niet.

Vypouštějí jako stádo maličké své, a synové jejich poskakují.

Hun jonge kinderen zenden zij uit als een kudde, en hun kinderen huppelen.

Povyšují hlasu při bubnu a harfě, a veselí se k zvuku muziky.

Zij heffen op met de trommel en de harp, en zij verblijden zich op het geluid des orgels.

Tráví v štěstí dny své, a v okamžení do hrobu sstupují.

In het goede verslijten zij hun dagen; en in een ogenblik dalen zij in het graf.

Kteříž říkají Bohu silnému: Odejdi od nás, nebo známosti cest tvých neoblibujeme.

Nochtans zeggen zij tot God: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust.

Kdo jest Všemohoucí, abychom sloužili jemu? A jaký toho zisk, že bychom se modlili jemu?

Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?

Ale pohleď, že není v moci jejich štěstí jejich, pročež rada bezbožných vzdálena jest ode mne.

Doch ziet, hun goed is niet in hun hand; de raad der goddelozen is verre van mij.

Často-liž svíce bezbožných hasne? Přichází-liž na ně bída jejich? Poděluje-liž je bolestmi Bůh v hněvě svém?

Hoe dikwijls geschiedt het, dat de lamp der goddelozen uitgeblust wordt, en hun verderf hun overkomt; dat God hun smarten uitdeelt in Zijn toorn!

Bývají-liž jako plevy před větrem, a jako drtiny, kteréž zachvacuje vicher?

Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;

Odkládá-liž Bůh synům bezbožníka nepravost jeho? Odplacuje-liž jemu tak, aby to znáti mohl,

Dat God Zijn geweld weglegt voor Zijn kinderen, hem vergeldt, dat hij het gewaar wordt;

A aby viděly oči jeho neštěstí jeho, a prchlivost Všemohoucího že by pil?

Dat zijn ogen zijn ondergang zien, en hij drinkt van de grimmigheid des Almachtigen!

O dům pak jeho po něm jaká jest péče jeho, když počet měsíců jeho bude umenšen?

Want wat lust zou hij na zich aan zijn huis hebben, als het getal zijner maanden afgesneden is?

Zdali Boha silného kdo učiti bude umění, kterýž sám vysokosti soudí?

Zal men God wetenschap leren, daar Hij de hogen richt?

Tento umírá v síle dokonalosti své, všelijak bezpečný a pokojný.

Deze sterft in de kracht zijner volkomenheid, daar hij gans stil en gerust was;

Prsy jeho plné jsou mléka, a mozk kostí jeho svlažován bývá.

Zijn melkvaten waren vol melk, en het merg zijner benen was bevochtigd.

Jiný pak umírá v hořkosti ducha, kterýž nikdy nejídal s potěšením.

De ander daarentegen sterft met een bittere ziel, en hij heeft van het goede niet gegeten.

Jednostejně v prachu lehnou, a červy se rozlezou.

Zij liggen te zamen neder in het stof, en het gewormte overdekt ze.

Aj, známť myšlení vaše, a chytrosti, kteréž proti mně neprávě vymýšlíte.

Ziet, ik weet ulieder gedachten, en de boze verdichtselen, waarmede gij tegen mij geweld doet.

Nebo pravíte: Kde jest dům urozeného? A kde stánek příbytků bezbožných?

Want gij zult zeggen: Waar is het huis van den prins, en waar is de tent van de woningen der goddelozen?

Což jste se netázali jdoucích cestou? Zkušení-liž aspoň jejich nepovolíte,

Hebt gijlieden niet gevraagd de voorbijgaanden op den weg, en kent gij hun tekenen niet?

Že v den neštěstí ochranu mívá bezbožný, v den, pravím, rozhněvání přistřín bývá?

Dat de boze onttrokken wordt ten dage des verderfs; dat zij ten dage der verbolgenheden ontvoerd worden.

Kdo jemu oznámí zjevně cestu jeho? Aneb za to, co činil, kdo jemu odplatí?

Wie zal hem in het aangezicht zijn weg vertonen? Als hij wat doet, wie zal hem vergelden?

A však i on k hrobu vyprovozen bude, a tam zůstane.

Eindelijk wordt hij naar de graven gebracht, en is gedurig in den aardhoop.

Sladnou jemu hrudy údolí, nadto za sebou všecky lidi táhne, těch pak, kteříž ho předešli, není počtu.

De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.

Hle, jak vy mne marně troštujete, nebo v odpovědech vašich nezůstává než faleš.

Hoe vertroost gij mij dan met ijdelheid, dewijl in uw antwoorden overtreding overig is?