Proverbs 14

Всяка мъдра жена изгражда дома си, а безумната го събаря със собствените си ръце.

زن دانا خانهٔ خود را آباد می‌کند، امّا زن نادان با دست خود خانهٔ خود را خراب می‌سازد.

Който ходи в правотата си, се бои от ГОСПОДА, а лъжливият в пътищата си Го презира.

کسانی‌که با صداقت رفتار می‌نمایند، از خداوند می‌ترسند، ولی اشخاص بدکار او را تحقیر می‌کنند.

В устата на безумния е бичът на гордостта, а устните на мъдрите ще ги пазят.

پُر حرفی شخص نادان را به زحمت می‌اندازد، امّا سخنان شخص دانا او را محافظت می‌کند.

Където няма говеда, яслите са чисти, но голямото изобилие идва от силата на воловете.

اگر گاو نباشد، انبار از غلّه خالی می‌ماند، با نیرو و قوّت گاو محصول فراوان به دست می‌آید.

Верният свидетел не лъже, а лъжливият свидетел издиша лъжи.

شاهد امین دروغ نمی‌گوید، امّا از دهان شاهد نادرست دروغ می‌بارد.

Присмивателят търси мъдрост, но я няма, а познанието е лесно за разумния.

کسی‌که همه‌چیز را مسخره می‌کند، هرگز نمی‌تواند حکمت را بیابد، ولی شخص عاقل به آسانی آن را به دست می‌آورد.

Отмини безумния човек, когато си разбрал, че няма разумни устни.

از مردم نادان دوری کن، زیرا چیزی ندارند که به تو یاد بدهند.

Мъдростта на благоразумния е да познава пътя си, а глупостта на безумните е заблуждение.

حکمتِ شخص عاقل راهنمای اوست، امّا حماقتِ افراد نادان باعث گمراهی آنها می‌شود.

Безумните се смеят на греха, а сред праведните има благоволение.

آدمهای نادان از گناه کردن دست نمی‌کشند، امّا درستکاران رضامندی خدا را می‌خواهند.

Сърцето познава собствената си мъка и чужд не участва в неговата радост.

تنها دل انسان است که تلخی او را احساس می‌کند و در خوشی او نیز کسی جز خودش نمی‌تواند شریک باشد.

Домът на безбожните ще се изтреби, а шатрата на праведните ще благоденства.

خانهٔ مردم بدکار خراب می‌شود، امّا خانهٔ راستان وسعت می‌یابد.

Има път, който се вижда прав на човека, но краят му са пътища на смъртта.

راهی که فکر می‌‌کنی راست است، ممکن است به مرگ منتهی شود.

Даже и в смеха сърцето може да боли и краят на радостта е тъга.

خنده می‌تواند اندوه را پنهان کند، امّا هنگامی‌که خنده تمام شود، درد و اندوه بر جای خود باقی می‌ماند.

Отстъпникът по сърце ще се насити от пътищата си, а добрият човек — от това, което е в него.

آدم خدا نشناس نتیجهٔ کار خود را می‌بیند و شخص نیکو از ثمرهٔ کارهای خود بهره می‌گیرد.

Невежият вярва на всяка дума, а благоразумният внимава в стъпките си.

آدم نادان هر حرفی را باور می‌کند، امّا شخص عاقل سنجیده رفتار می‌نماید.

Мъдрият се бои и се отклонява от злото, а безумният се хвърля напред и е самонадеян.

شخص دانا محتاط است و از خطر دوری می‌کند، ولی آدم نادان از روی غرور، خود را به خطر می‌اندازد.

Избухливият човек постъпва глупаво и злонамереният е мразен.

شخص تندخو کارهای احمقانه می‌کند و آدم حیله‌گر مورد نفرت قرار می‌گیرد.

Невежите наследяват глупост, а благоразумните се увенчават със знание.

حماقت نصیب نادانان می‌شود و حکمت نصیب عاقلان.

Злите се покланят пред добрите и безбожните — при портите на праведния.

مردم بدکار عاقبت در برابر اشخاص نیک سر تعظیم فرود می‌آورند و محتاج آنها می‌شوند.

Бедният е мразен даже от ближния си, а приятелите на богатия са много.

ثروتمندان دوستان زیاد دارند، امّا شخص فقیر را حتّی همسایه‌هایش نیز تحقیر می‌کنند.

Който презира ближния си, съгрешава, а който оказва милост на сиромасите, е блажен.

تحقیر کردن اشخاص فقیر گناه است، خوشا به حال کسی‌که بر آنها ترحّم کند.

Не се ли отклоняват онези, които замислят зло? Но милост и истина ще намерят онези, които замислят добро.

کسانی‌که نقشه‌های پلید در سر می‌پرورانند، گمراه می‌شوند؛ امّا آنهایی که نیّت خوب دارند، مورد محبّت و اعتماد قرار می‌گیرند.

Във всеки труд има полза, а бърборенето с устни води само до бедност.

کسی‌که زحمت می‌کشد، منفعت عایدش می‌شود؛ امّا شخصی که فقط حرف می‌زند، فقیر می‌گردد.

Венецът на мъдрите е тяхното богатство, а глупостта на простите е само глупост.

ثروت نصیب مردم دانا می‌شود، امّا پاداش اشخاص نادان حماقت آنهاست.

Верният свидетел избавя души, а който издиша лъжи, е измама.

شاهد امین جان مردم را نجات می‌دهد، امّا شاهد دروغگو به مردم خیانت می‌کند.

В страха от ГОСПОДА има силна увереност и Неговите синове ще имат прибежище.

کسی‌که از خدا می‌ترسد، تکیه‌گاه مستحکمی ‌دارد و فرزندانش در امان می‌باشند.

Страхът от ГОСПОДА е извор на живот, за да се избягнат примките на смъртта.

خدا‌ترسی چشمهٔ حیات است و انسان را از دامهای مرگ دور نگاه می‌دارد.

В множеството на народа е славата на царя, а намаляването на народа е падането на княза.

عظمت یک پادشاه به تعداد مردمی است که بر آنها حکومت می‌کند. پادشاه بدون رعیت نابود می‌شود.

Търпеливият има много разум, а избухливият възвеличава безумието.

کسی‌که صبر و حوصله دارد، شخص بسیار دانایی است، امّا از آدم تندخو حماقت سرمی‌زند.

Спокойно сърце е живот за тялото, а завистта е гнилост за костите.

آرامش فکری به بدن سلامتی می‌بخشد، ولی حسادت استخوان را می‌پوساند.

Който потиска сиромаха, безчести Създателя му, а който е милостив към нуждаещия се, Го почита.

کسی‌که به فقرا ظلم می‌کند به آفرینندهٔ آنها اهانت کرده است و هر که به مردم مسکین ترحّم می‌نماید، خدا را احترام نموده است.

Безбожният ще бъде отхвърлен за злината си, а праведният има убежище в смъртта си.

مردم خداشناس وقتی بمیرند، پناهگاهی خواهند داشت، امّا گناهکاران به وسیلهٔ گناهانشان تباه می‌شوند.

Мъдрост почива в сърцето на разумния, а каквото има вътре в безумния, ще се яви.

اشخاص فهمیده حکمت را در دل خود حفظ می‌کنند، ولی آدمهای نادان از حکمت بهره‌ای ندارند.

Правдата възвишава нация, а грехът е позор за народите.

صداقت مایهٔ سرفرازی یک قوم است و گناه باعث رسوایی آن.

Благоволението на царя е към разумния слуга, а гневът му е против онзи, който докарва срам.

پادشاه از خدمتگزاران دانا خشنود می‌شود، امّا کسانی‌که شرارت می‌کنند، مورد غضب او قرار می‌گیرند.