Job 30

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.