Job 29

И Йов още продължи беседата си и каза:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

О, да бях като в миналите месеци, като в дните, когато Бог ме пазеше,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

когато светилникът Му светеше на главата ми и с Неговата светлина през мрака ходех;

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

както бях във зрелостта си, и Божият доверен съвет над шатрата ми беше;

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

когато Всемогъщият бе още с мен и момчетата ми — покрай мен;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

когато стъпките ми се къпеха в каймак и скалата до мен изливаше реки маслинено масло!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Когато излизах при портата на града, заемах мястото си на площада,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

младежите ме виждаха и се криеха и старци ставаха, стояха прави;

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

първенците преставаха да говорят и слагаха ръка на устата си;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

гласът на благородните замлъкваше и езикът им залепваше за небцето им,

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

защото, когато ухо чуеше, ме облажаваше и когато око видеше, за мен засвидетелстваше;

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

защото аз избавях сиромаха, който викаше, и сирачето, което нямаше помощник.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Благословението на загиващия идваше над мен, сърцето на вдовицата аз правех да ликува.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Обличах правдата и тя ми беше дреха, правосъдието ми — за мантия и за тюрбан.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Аз бях очи на слепия, крака на куция.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Бях баща на бедните, изследвах делото на непознатия.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Челюстта на беззаконния трошах, изваждах жертвата от зъбите му.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Тогава казвах: Ще умра в гнездото си и дните си ще умножа като пясъка,

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

коренът ми разпрострян е към водите и росата в клона ми нощува,

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

славата ми в мен се подновява и лъкът ми се укрепва във ръката ми.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Те ме слушаха и чакаха, мълчаливо слушаха съвета ми.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

След моята дума не говореха повече и речта ми капеше на тях като роса.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Чакаха ме като дъжд и отваряха устата си като за пролетния дъжд.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Аз им се усмихвах, щом не вярваха, и светлината на лицето ми не можеха да помрачат.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Избирах за тях пътя и седях като глава, и живеех като цар сред войската, като такъв, който утешава жалеещи.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.