Psalms 104

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!