Job 13

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

Se, alt sammen har mitt øie sett, mitt øre hørt og merket sig.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

Det I vet, vet også jeg; jeg står ikke tilbake for eder.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

Men jeg vil tale til den Allmektige, og jeg har lyst til å rettferdiggjøre mig for Gud.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

Men I spinner løgn sammen, I er alle dårlige læger.

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

Gid I vilde tie stille! Det skulde bli regnet eder til visdom.

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

Hør nu på min tilrettevisning og merk på refselsene fra mine leber!

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

Vil I tale urett til forsvar for Gud, og vil I til hans forsvar tale svik?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

Vil I ta hans parti, eller vil I være sakførere for Gud?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

Vil det gå eder godt når han ransaker eder, eller vil I narre ham, som en narrer et menneske?

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

Han vil tukte eder, om I i lønndom tar parti for ham.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

Vil ikke hans høihet forferde eder, og redselen for ham falle over eder?

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

Eders tankesprog er askesprog; eders skanser blir til skanser av ler.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

Ti, la mig være, så jeg kan tale, så får det komme over mig hvad det vil!

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

Hvorfor skulde jeg bære mitt kjøtt mellem mine tenner? Jeg vil legge mitt liv i min hånd.

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

Se, han vil drepe mig - jeg venter på ham; jeg vil bare rettferdiggjøre mine veier for hans åsyn.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

Også det skal bli mig til frelse; for ingen gudløs kommer for hans åsyn.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

Hør da nøie på mitt ord og la min forklaring trenge inn i eders ører!

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

Se, jeg har saken i orden; jeg vet jeg skal få rett.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

Hvem er den som vil gå i rette med mig? Ja, da vil jeg tie og opgi ånden.

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

Bare to ting må du ikke gjøre mot mig, da skal jeg ikke skjule mig for ditt åsyn:

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

Ta din hånd bort fra mig, og la ikke dine redsler forferde mig!

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

Så kall da, og jeg skal svare; eller la mig tale, og svar du mig!

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

Hvor mange misgjerninger og synder har jeg? La mig få vite min brøde og min synd!

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

Hvorfor skjuler du ditt åsyn og holder mig for din fiende?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

Vil du skremme et bortblåst blad og forfølge det tørre strå? -

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

siden du idømmer mig så hårde lidelser og lar mig arve min ungdoms misgjerninger

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

og setter mine føtter i stokken og vokter på alle mine veier og drar en ring om mine fotsåler,

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.

og dette gjør du mot en som tæres bort som makk-ett tre, som et klædebon møllet har ett.