Proverbs 14

Bilge kadın evini yapar, Ahmak kadın evini kendi eliyle yıkar.

Visdom bygger sit hus,dårskabs hænder river det ned.

Doğru yolda yürüyen, RAB’den korkar, Yoldan sapan, RAB’bi hor görür.

Hvo redeligt vandrer, frygter HERREN, men den, som går Krogveje, agter ham ringe.

Ahmağın sözleri sırtına kötektir, Ama bilgenin dudakları kendisini korur.

I Dårens Mund er Ris til hans Ryg, for de vise står Læberne Vagt.

Öküz yoksa yemlik boş kalır, Çünkü bol ürünü sağlayan öküzün gücüdür.

Når der ikke er Okser, er Laden tom, ved Tyrens Kraft bliver Høsten stor.

Güvenilir tanık yalan söylemez, Yalancı tanıksa yalan solur.

Sanddru Vidne lyver ikke, det falske Vidne farer med Løgn.

Alaycı bilgeliği arasa da bulamaz, Akıllı içinse bilgi edinmek kolaydır.

Spotter søger Visdom, men finder den ikke, til Kundskab kommer forstandig let.

Akılsız kişiden uzak dur, Çünkü sana öğretecek bir şeyi yok.

Gå fra en Mand, som er en Tåbe, der mærker du intet til Kundskabs Læber.

İhtiyatlı kişinin bilgeliği, ne yapacağını bilmektir, Akılsızların ahmaklığıysa aldanmaktır.

Den kloge i sin Visdom er klar på sin Vej, men Tåbers Dårskab er Svig.

Ahmaklar suç sunusuyla alay eder, Dürüstler ise iyi niyetlidir.

Med Dårer driver Skyldofret Spot, men Velvilje råder iblandt retsindige.

Yürek kendi acısını bilir, Sevinciniyse kimse paylaşmaz.

Hjertet kender sin egen Kvide, fremmede blander sig ej i dets Glæde.

Kötü kişinin evi yerle bir edilecek, Doğru kişinin konutuysa bayındır olacak.

Gudløses Hus lægges øde, retsindiges Telt står i Blomst.

[] Öyle yol var ki, insana düz gibi görünür, Ama sonu ölümdür.

Mangen Vej synes Manden ret, og så er dens Ende dog Dødens Veje.

Gülerken bile yürek sızlayabilir, Sevinç bitince acı yine görünebilir.

Selv under Latter kan Hjertet lide, og Glædens Ende er Kummer.

Yüreği dönek olan tuttuğu yolun, İyi kişi de yaptıklarının ödülünü alacaktır.

Af sine Veje mættes den frafaldne, af sine Gerninger den, som er god.

Saf kişi her söze inanır, İhtiyatlı olansa attığı her adımı hesaplar.

Den tankeløse tror hvert Ord, den kloge overtænker sine Skridt.

Bilge kişi korktuğu için kötülükten uzaklaşır, Akılsızsa büyüklük taslayıp kendine güvenir.

Den vise ængstes og skyr det onde, Tåben buser sorgløs på.

Çabuk öfkelenen ahmakça davranır, Düzenbazdan herkes nefret eder.

Den hidsige bærer sig tåbeligt ad, man hader rænkefuld Mand.

Saf kişilerin mirası akılsızlıktır, İhtiyatlı kişilerin tacı ise bilgidir.

De tankeløse giver dårskab i Arv, de kloge efterlader sig Kundskab.

Alçaklar iyilerin önünde, Kötüler doğruların kapısında eğilirler.

Onde må bukke for gode, gudløse stå ved retfærdiges Døre.

Komşusu bile yoksulu sevmez, Oysa zenginin dostu çoktur.

Fattigmand hades endog af sin Ven, men Rigmands Venner er mange.

Komşuyu hor görmek günahtır, Ne mutlu mazluma lütfedene!

Den, der foragter sin Næste, synder, lykkelig den, der har Medynk med arme.

Kötülük tasarlayan yolunu şaşırmaz mı? Oysa iyilik tasarlayan sevgi ve sadakat kazanır.

De, som virker ondt, farer visselig vild; de, som virker godt, finder Nåde og Trofasthed.

Her emek kazanç getirir, Ama boş lakırdı yoksulluğa götürür.

Ved al Slags Møje vindes der noget, Mundsvejr volder kun Tab.

Bilgelerin tacı servetleridir, Akılsızlarsa ahmaklıklarıyla tanınır.

De vises Krone er Kløgt, Tåbers Krans er Dårskab.

Dürüst tanık can kurtarır, Yalancı tanık aldatıcıdır.

Sanddru Vidne frelser Sjæle; den, som farer med Løgn, bedrager.

RAB’den korkan tam güvenliktedir, RAB onun çocuklarına da sığınak olacaktır.

Den stærkes Tillid er HERRENs Frygt, hans Sønner skal have en Tilflugt.

RAB korkusu yaşam kaynağıdır, İnsanı ölüm tuzaklarından uzaklaştırır.

HERRENs Frygt er en Livsens Kilde, derved undgås Dødens Snarer.

Kralın yüceliği halkının çokluğuna bağlıdır, Halk yok olursa hükümdar da mahvolur.

At Folket er stort, er Kongens Hæder, Brist på Folk er Fyrstens Fald.

Geç öfkelenen akıllıdır, Çabuk sinirlenen ahmaklığını gösterir.

Den sindige er rig på Indsigt, den heftige driver det vidt i Dårskab.

Huzurlu yürek bedenin yaşam kaynağıdır, Hırs ise insanı için için yer bitirir.

Sagtmodigt Hjerte er Liv for Legemet, Avind er Edder i Benene.

Muhtacı ezen, Yaradanı’nı hor görüyor demektir. Yoksula acıyansa Yaradan’ı yüceltir.

At kue den ringe er Hån mod hans Skaber, han æres ved Medynk med fattige.

Kötü kişi uğradığı felaketle yıkılır, Doğru insanın ölümde bile sığınacak yeri var.

Ved sin Ondskab styrtes den gudløse, ved lydefri Færd er retfærdige trygge.

Bilgelik akıllı kişinin yüreğinde barınır, Akılsızlar arasında bile kendini belli eder.

Visdom bor i forstandiges Hjerte, i Tåbers Indre kendes den ikke.

Doğruluk bir ulusu yüceltir, Oysa günah herhangi bir halk için utançtır.

Retfærdighed løfter et Folk, men Synd er Folkenes Skændsel.

Kral sağduyulu kulunu beğenir, Utanç getirene öfkelenir.

En klog Tjener har Kongens Yndest, en vanartet rammer hans Vrede.