Job 30

Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

А тепер насміхаються з мене молодші від мене літами, ті, що їхніх батьків я бридився б покласти із псами отари моєї...

Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

Та й сила рук їхніх для чого бувала мені? Повня сил їх минулась!

Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

Самотні були в недостатку та голоді, ссали вони суху землю, зруйновану та опустілу!

Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

рвали вони лободу на кущах, ялівцеве ж коріння було їхнім хлібом...

Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

Вони були вигнані з-поміж людей, кричали на них, немов на злодіїв,

Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

так що вони пробували в яругах долин, по ямах підземних та скелях,

Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

ревіли вони між кущами, збирались під терням,

Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

сини нерозумного й діти неславного, вони були вигнані з краю!

At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

А тепер я став піснею їм, і зробився для них поговором...

Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

Вони обридили мене, віддалились від мене, і від мойого обличчя не стримали слини,

Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

бо Він розв'язав мого пояса й мучить мене, то й вони ось вуздечку із себе відкинули перед обличчям моїм...

Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

По правиці встають жовтодзюбі, ноги мені підставляють, і топчуть на мене дороги нещастя свого...

Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

Порили вони мою стежку, хочуть мати користь із мойого життя, немає кому їх затримати,

Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

немов через вилім широкий приходять, валяються попід румовищем...

Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

Обернулось страхіття на мене, моя слава пронеслась, як вітер, і, як хмара, минулося щастя моє...

At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

А тепер розливається в мене душа моя, хапають мене дні нещастя!

Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

Вночі мої кості від мене віддовбуються, а жили мої не вспокоюються...

Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

З великої Божої сили змінилося тіло моє, і недуга мене оперізує, мов той хітон.

Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Він укинув мене до болота, і став я подібний до пороху й попелу.

Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Я кличу до Тебе, та Ти мені відповіді не даєш, я перед Тобою стою, Ти ж на мене лише придивляєшся...

Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

Ти змінився мені на жорстокого, мене Ти женеш силою Своєї руки...

Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

На вітер підняв Ти мене, на нього мене посадив, і робиш, щоб я розтопивсь на спустошення!

Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

Знаю я: Ти до смерти провадиш мене, і до дому зібрання, якого призначив для всього живого...

Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Хіба не простягає руки потопельник, чи він у нещасті своїм не кричить?

Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

Чи ж не плакав я за бідарем? Чи за вбогим душа моя не сумувала?

Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

Бо чекав я добра, але лихо прийшло, сподівався я світла, та темнота прийшла...

Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

Киплять мої нутрощі й не замовкають, зустріли мене дні нещастя,

Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

ходжу почорнілий без сонця, на зборі встаю та кричу...

Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Я став братом шакалам, а струсятам товаришем,

Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

моя шкіра зчорніла та й лупиться з мене, від спекоти спалилися кості мої...

Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

І стала жалобою арфа моя, а сопілка моя зойком плачливим...