Job 19

Därefter tog Job till orda och sade:

Maar Job antwoordde en zeide:

 Huru länge skolen I bedröva min själ  och krossa mig sönder med edra ord?

Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?

 Tio gånger haven I nu talat smädligt mot mig  och kränkt mig utan all försyn.

Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.

 Om så är, att jag verkligen har farit vilse,  då är förvillelsen min egen sak.

Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.

 Men viljen I ändå verkligen förhäva eder mot mig,  och påstån I att smäleken har drabbat mig med skäl,

Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;

 så veten fastmer att Gud har gjort mig orätt  och att han har omsnärjt mig med sitt nät.

Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.

 Se, jag klagar över våld, men får intet svar;  jag ropar, men får icke rätt.

Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.

 Min väg har han iat, så att jag ej kommer fram,  och över mina stigar breder han mörker.

Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.

 Min ära har han avklätt mig,  och från mitt huvud har han tagit bort kronan.

Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.

 Från alla sidor bryter han ned mig, så att jag förgås;  han rycker upp mitt hopp, såsom vore det ett träd.

Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.

 Sin vrede låter han brinna mot mig  och aktar mig såsom sina ovänners like.

Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.

 Hans skaror draga samlade fram  och bereda sig väg till anfall mot mig;  de lägra sig runt omkring min hydda.

Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.

 Långt bort ifrån mig har han drivit mina fränder;  mina bekanta äro idel främlingar mot mig.

Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.

 Mina närmaste hava dragit sig undan,  och mina förtrogna hava förgätit mig.

Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.

 Mitt husfolk och mina tjänstekvinnor akta mig såsom främling;  en främmande man har jag blivit i deras ögon.

Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.

 Kallar jag på min tjänare, så svarar han icke;  ödmjukt måste jag bönfalla hos honom.

Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.

 Min andedräkt är vidrig för min hustru,  jag väcker leda hos min moders barn.

Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.

 Till och med de små barnen visa mig förakt;  så snart jag står upp, tala de ohöviskt emot mig.

Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.

 Ja, en styggelse är jag för alla dem jag umgicks med;  de som voro mig kärast hava vänt sig emot mig.

Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.

 Benen i min kropp tränga ut i hud och hull;  knappt tandköttet har jag fått behålla kvar.

Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.

 Haven misskund, haven misskund med mig, I mina vänner,  då nu Guds hand så har hemsökt mig.

Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.

 Varför skolen I förfölja mig, I såsom Gud,  och aldrig bliva mätta av mitt kött?

Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?

 Ack att mina ord skreves upp,  ack att de bleve upptecknade i en bok,

Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!

 ja, bleve med ett stift av järn och med bly  för evig tid inpräglade i klippan!

Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!

 Dock, jag vet att min förlossare lever,  och att han till slut skall stå fram över stoftet.

Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

 Och sedan denna min sargade hud är borta,  skall jag fri ifrån mitt kött få skåda Gud.

En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;

 Ja, honom skall jag få skåda, mig till hjälp,  för mina ögon skall jag se honom, ej såsom en främling;  därefter trånar jag i mitt innersta.

Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.

 Men när I tänken: »huru skola vi icke ansätta honom!»  -- såsom vore skulden att finna hos mig --

Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.

 då mån I taga eder till vara för svärdet,  ty vreden hör till de synder som straffas med svärd;  så mån I då besinna att en dom skall komma.

Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.