Job 30

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.