Job 30

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.