Job 29

Iov a luat din nou cuvîntul în pilde, şi a zis:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

,,Oh! cum nu pot să fiu ca în lunile trecute, ca în zilele cînd mă păzea Dumnezeu,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

cînd candela Lui strălucea deasupra capului meu, şi Lumina lui mă călăuzea în întunerec!

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Cum nu sînt ca în zilele puterii mele, cînd Dumnezeu veghea ca un prieten peste cortul meu,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

cînd Cel Atotputernic încă era cu mine, şi cînd copiii mei stăteau în jurul meu;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

cînd mi se scăldau paşii în smîntînă, şi stînca vărsa lîngă mine pîraie de untdelemn!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Dacă ieşeam să mă duc la poarta cetăţii, şi dacă îmi pregăteam un scaun în piaţă,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

tinerii se trăgeau înapoi la apropierea mea, bătrînii se sculau şi stăteau în picioare.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Mai marii îşi opriau cuvîntările, şi îşi puneau mîna la gură.

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Glasul căpeteniilor tăcea, şi li se lipea limba de cerul gurii.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Urechea care mă auzea, mă numea fericit, ochiul care mă vedea mă lăuda.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Căci scăpam pe săracul care cerea ajutor, şi pe orfanul lipsit de sprijin.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Binecuvîntarea nenorocitului venea peste mine, umpleam de bucurie inima văduvei.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Mă îmbrăcam cu dreptatea şi -i slujeam de îmbrăcăminte, neprihănirea îmi era manta şi turban.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Orbului îi eram ochi, şi şchiopului picior.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Celor nenorociţi le eram tată, şi cercetam pricina celui necunoscut.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Rupeam falca celui nedrept, şi -i smulgeam prada din dinţi.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Atunci ziceam: ,În cuibul meu voi muri, zilele mele vor fi multe ca nisipul.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Apa va pătrunde în rădăcinile mele, roua va sta toată noaptea peste ramurile mele.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Slava mea va înverzi neîncetat, şi arcul îmi va întineri în mînă.`

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Oamenii mă ascultau şi aşteptau, tăceau înaintea sfaturilor mele.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

După cuvîntările mele, niciunul nu răspundea, şi cuvîntul meu era pentru toţi o rouă binefăcătoare.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Mă aşteptau ca pe ploaie, căscau gura ca după ploaia de primăvară.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Cînd li se muia inima, le zîmbeam. şi nu puteau izgoni seninătatea de pe fruntea mea.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Îmi plăcea să mă duc la ei, şi mă aşezam în fruntea lor; eram ca un împărat în mijlocul unei oştiri, ca un mîngîietor lîngă nişte întristaţi.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.