Job 30

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.