Job 30

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.