Job 30

Mas agora zombam de mim os de menos idade do que eu, cujos pais teria eu desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Pois de que me serviria a força das suas mãos, homens nos quais já pereceu o vigor?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

De míngua e fome emagrecem; andam roendo pelo deserto, lugar de ruínas e desolação.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Apanham malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento são as raízes dos zimbros.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

São expulsos do meio dos homens, que gritam atrás deles, como atrás de um ladrão.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Têm que habitar nos desfiladeiros sombrios, nas cavernas da terra e dos penhascos.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Bramam entre os arbustos, ajuntam-se debaixo das urtigas.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

São filhos de insensatos, filhos de gente sem nome; da terra foram enxotados.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Mas agora vim a ser a sua canção, e lhes sirvo de provérbio.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Eles me abominam, afastam-se de mim, e no meu rosto não se privam de cuspir.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Porquanto Deus desatou a minha corda e me humilhou, eles sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

ë direita levanta-se gente vil; empurram os meus pés, e contra mim erigem os seus caminhos de destruição.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Estragam a minha vereda, promovem a minha calamidade; não há quem os detenha.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Vêm como por uma grande brecha, por entre as ruínas se precipitam.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Sobrevieram-me pavores; é perseguida a minha honra como pelo vento; e como nuvem passou a minha felicidade.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

E agora dentro de mim se derrama a minha alma; os dias da aflição se apoderaram de mim.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

De noite me são traspassados os ossos, e o mal que me corrói não descansa.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Pela violência do mal está desfigurada a minha veste; como a gola da minha túnica, me aperta.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Ele me lançou na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Clamo a ti, e não me respondes; ponho-me em pé, e não atentas para mim.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Tornas-te cruel para comigo; com a força da tua mão me persegues.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e dissolves-me na tempestade.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Pois eu sei que me levarás à morte, e à casa do ajuntamento destinada a todos os viventes.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Contudo não estende a mão quem está a cair? Ou não clama por socorro na sua calamidade?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Não chorava eu sobre aquele que estava aflito? Ou não se angustiava a minha alma pelo necessitado?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Todavia aguardando eu o bem, eis que me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

As minhas entranhas fervem e não descansam; os dias da aflição me surpreenderam.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Denegrido ando, mas não do sol; levanto-me na congregação, e clamo por socorro.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Tornei-me irmão dos chacais, e companheiro dos avestruzes.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

A minha pele enegrece e se me cai, e os meus ossos estão queimados do calor.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Pelo que se tornou em pranto a minha harpa, e a minha flauta em voz dos que choram.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.