Job 30

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

Mas agora zombam de mim os de menos idade do que eu, cujos pais teria eu desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

Pois de que me serviria a força das suas mãos, homens nos quais já pereceu o vigor?

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

De míngua e fome emagrecem; andam roendo pelo deserto, lugar de ruínas e desolação.

Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

Apanham malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento são as raízes dos zimbros.

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

São expulsos do meio dos homens, que gritam atrás deles, como atrás de um ladrão.

Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

Têm que habitar nos desfiladeiros sombrios, nas cavernas da terra e dos penhascos.

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

Bramam entre os arbustos, ajuntam-se debaixo das urtigas.

Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

São filhos de insensatos, filhos de gente sem nome; da terra foram enxotados.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

Mas agora vim a ser a sua canção, e lhes sirvo de provérbio.

Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

Eles me abominam, afastam-se de mim, e no meu rosto não se privam de cuspir.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

Porquanto Deus desatou a minha corda e me humilhou, eles sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

ë direita levanta-se gente vil; empurram os meus pés, e contra mim erigem os seus caminhos de destruição.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

Estragam a minha vereda, promovem a minha calamidade; não há quem os detenha.

Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

Vêm como por uma grande brecha, por entre as ruínas se precipitam.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

Sobrevieram-me pavores; é perseguida a minha honra como pelo vento; e como nuvem passou a minha felicidade.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

E agora dentro de mim se derrama a minha alma; os dias da aflição se apoderaram de mim.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

De noite me são traspassados os ossos, e o mal que me corrói não descansa.

Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

Pela violência do mal está desfigurada a minha veste; como a gola da minha túnica, me aperta.

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

Ele me lançou na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

Clamo a ti, e não me respondes; ponho-me em pé, e não atentas para mim.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

Tornas-te cruel para comigo; com a força da tua mão me persegues.

Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e dissolves-me na tempestade.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

Pois eu sei que me levarás à morte, e à casa do ajuntamento destinada a todos os viventes.

Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

Contudo não estende a mão quem está a cair? Ou não clama por socorro na sua calamidade?

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

Não chorava eu sobre aquele que estava aflito? Ou não se angustiava a minha alma pelo necessitado?

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

Todavia aguardando eu o bem, eis que me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

As minhas entranhas fervem e não descansam; os dias da aflição me surpreenderam.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Denegrido ando, mas não do sol; levanto-me na congregação, e clamo por socorro.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

Tornei-me irmão dos chacais, e companheiro dos avestruzes.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

A minha pele enegrece e se me cai, e os meus ossos estão queimados do calor.

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

Pelo que se tornou em pranto a minha harpa, e a minha flauta em voz dos que choram.