Job 19

Na ka whakautua e Hopa, ka mea,

Da tok Job til orde og sa:

Kia peha ake te roa o ta koutou whakaporearea i toku wairua, o ta koutou wawahi i ahau ki te kupu?

Hvor lenge vil I bedrøve min sjel og knuse mig med ord?

Ka tekau enei tawainga a koutou ki ahau, kahore o koutou whakama i a koutou ka aki tonu nei i ahau.

Det er nu tiende gang I håner mig og ikke skammer eder ved å krenke mig.

Ki te mea ano hoki kua he ahau, kei ahau ano toku he e noho ana.

Har jeg virkelig faret vill, da blir min villfarelse min egen sak.

Ki te mea ka whakanui mai koutou i a koutou ki ahau, a ka kauwhau mai ki ahau i toku tawainga;

Vil I virkelig ophøie eder over mig og vise mig at min vanære har rammet mig med rette?

Kia mohio koutou na te Atua ahau i whakaparori i taku take, he mea hao mai ahau nana ki tana kupenga.

Så vit da at Gud har gjort mig urett og satt sitt garn omkring mig!

Nana, e tangi ana ahau i te mahi nanakia, heoi kahore ahau e whakarangona; e karanga awhina ana ahau, otiia kahore he whakawa.

Se, jeg roper: Vold! - men jeg får intet svar; jeg skriker om hjelp, men det er ingen rett å få.

Kua tutakina e ia toku ara, te puta ahau; tukua iho ana e ia te pouri ki oku ara.

Min vei har han stengt, så jeg ikke kommer frem, og over mine stier legger han mørke.

Ko toku kororia huia atu ana e ia; tangohia ana e ia te karauna i toku mahunga.

Min ære har han avklædd mig og tatt bort kronen fra mitt hode.

Wawahia ana ahau e ia i nga taha katoa, a riro ana ahau; ko taku i tumanako atu ai huaranga atu ana e ia ano he rakau.

Han bryter mig ned på alle kanter, så jeg går til grunne, og han rykker op mitt håp som et tre.

Kua mura mai hoki tona riri ki ahau; e kiia ana ahau e ia ko tetahi o ona hoariri.

Han lar sin vrede brenne mot mig og akter mig som sin fiende.

E haere huihui mai ana ana taua, e whakaneke ake ana i to ratou ara ki ahau, kei te whakapae i toku teneti i tetahi taha, i tetahi taha.

Hans hærflokker kommer alle sammen og rydder sig vei mot mig, og de leirer sig rundt om mitt telt.

Kua meinga e ia oku teina kia matara atu i ahau; ko aku i mohio ai kua tangata ke ki ahau.

Mine brødre har han drevet langt bort fra mig, og mine kjenninger er blitt aldeles fremmede for mig.

Ko oku whanaunga, mutu pu ta ratou; ko oku hoa ake, kua wareware ratou ki ahau.

Mine nærmeste holder sig borte, og mine kjente har glemt mig.

Ko te hunga e noho ana i toku whare, me aku pononga wahine, kiia iho ahau e ratou he tangata ke; he tangata no nga whenua ahau ki ta ratou titiro mai.

Mine husfolk og mine tjenestepiker akter mig for en fremmed; jeg er en utlending i deres øine.

I karanga atu ahau ki taku pononga, heoi kihai ia i whakao mai; ahakoa e inoi ana toku mangai ki a ia.

Kaller jeg på min tjener, så svarer han ikke; med egen munn må jeg bønnfalle ham.

Ko toku ha tauhou ana ki taku wahine, me taku inoi hoki ki nga tamariki o te kopu o toku whaea.

Min ånde er motbydelig for min hustru, og min vonde lukt for min mors sønner.

Ko nga tamariki nonohi ano hoki, whakahawea mai ana ki ahau; ki te whakatika ahau, ka korero whakahe ratou moku.

Endog barn forakter mig; vil jeg reise mig, så taler de mot mig.

E whakarihariha mai ana ki ahau oku takahoa katoa, a ko aku i aroha ai kua tahuri mai ki ahau.

Alle mine nærmeste venner avskyr mig, og de jeg elsket, har vendt sig mot mig.

Piri tonu toku iwi ki toku kiri, ki oku kikokiko, a ora ake oku, ko te kiri kau o oku niho.

Mine ben trenger ut gjennem min hud og mitt kjøtt, og bare tannhinnen er ennu urørt på mig.

Tohungia mai ahau, tohungia mai ahau e koutou, e oku hoa; kua pa mai hoki te ringa o te Atua ki ahau.

Forbarm eder, forbarm eder over mig, I mine venner! For Guds hånd har rørt ved mig.

He aha koutou i tukino ai i ahau, i pera ai me te Atua, te makona koutou i oku kikokiko?

Hvorfor forfølger I mig likesom Gud og blir ikke mette av mitt kjøtt?

Aue, me i tuhituhia aku kupu! Aue, me i taia ki te pukapuka!

Men gid mine ord måtte bli opskrevet! Gid de måtte bli optegnet i en bok,

Me i whaoa ki te kamaka, ki te pene rino, ki te mata, hei mea mo a mua noa atu!

ja, med jerngriffel og bly for evig bli hugget inn i sten!

Otiia e mohio ana ahau kei te ora toku kaihoko, a i nga wa i muri nei ka tu ia ki runga ki te whenua;

Men jeg - jeg vet min gjenløser lever, og som den siste skal han stå frem på støvet.

A ahakoa i muri i te paunga o toku kiri, ka titiro tonu ahau i roto i toku kikokiko ki te Atua:

Og efterat denne min hud er blitt ødelagt, skal jeg ut fra mitt kjød skue Gud,

E titiro ano ahau ki a ia, ahau nei ano; a ma oku kanohi e matakitaki, kahore ma o tetahi atu. Pau rawa oku whatumanawa i roto i ahau.

han som jeg skal skue, mig til gode, han som mine øine skal se og ikke nogen fremmed - mine nyrer tæres bort i mitt liv.

Ki te ki koutou, Na, ta tatou hanga ki te tukino i a ia! kua kitea hoki te take o te mea i roto i ahau;

Når I sier: Hvor vi skal forfølge ham! - I har jo funnet skylden hos mig -

Kia wehi koutou kei mate i te hoari; no te mea ko te whiunga ki te hoari kei roto i te riri, e mohio ai koutou he whakawa ano tenei.

så frykt for sverdet! For vrede er en synd som er hjemfalt til sverd. Dette sier jeg forat I skal tenke på at det kommer en dom.