Proverbs 7

Figliuol mio, ritieni le mie parole, e fa’ tesoro de’ miei comandamenti.

Υιε μου, φυλαττε τους λογους μου και ταμιευσον τας εντολας μου παρα σεαυτω.

Osserva i miei comandamenti e vivrai; custodisci il mio insegnamento come la pupilla degli occhi.

Φυλαττε τας εντολας μου, και θελεις ζησει και τον νομον μου, ως την κορην των οφθαλμων σου.

Legateli alle dita, scrivili sulla tavola del tuo cuore.

Δεσον αυτα επι τους δακτυλους σου, εγχαραξον αυτα επι την πλακα της καρδιας σου.

Di’ alla sapienza: "Tu sei mia sorella", e chiama l’intelligenza amica tua,

Ειπε προς την σοφιαν; συ εισαι αδελφη μου και καλεσον την φρονησιν συγγενη σου

affinché ti preservino dalla donna altrui, dall’estranea che usa parole melate.

δια να σε φυλαττωσιν απο ξενης γυναικος, απο αλλοτριας κολακευουσης δια των λογων αυτης.

Ero alla finestra della mia casa, e dietro alla mia persiana stavo guardando,

Επειδη απο του παραθυρου της οικιας μου εκυψα δια του δικτυωτου μου

quando vidi, tra gli sciocchi, scorsi, tra i giovani, un ragazzo privo di senno,

και ειδον μεταξυ των αφρονων, παρετηρησα μεταξυ των νεανισκων, νεον ενδεη φρενων

che passava per la strada, presso all’angolo dov’essa abitava, e si dirigeva verso la casa di lei,

οστις διεβαινε δια της πλατειας, πλησιον της γωνιας αυτης, και διηρχετο την οδον προς την οικιαν αυτης,

al crepuscolo, sul declinar del giorno, allorché la notte si faceva nera, oscura.

εν τω εσπερινω σκοτει της ημερας, εν τω σκοτασμω της νυκτος και τω γνοφω

Ed ecco farglisi incontro una donna in abito da meretrice e astuta di cuore,

και ιδου, συναπαντα αυτον γυνη εχουσα σχημα πορνικον, και καρδιαν δολιοφρονα,

turbolenta e proterva, che non teneva piede in casa:

φλυαρος και αναιδης οι ποδες αυτης δεν μενουσιν εν τω οικω αυτης

ora in istrada, ora per le piazze, e in agguato presso ogni canto.

τωρα ειναι εξω, τωρα εν ταις πλατειαις, και ενεδρευει πλησιον πασης γωνιας.

Essa lo prese, lo baciò, e sfacciatamente gli disse:

Και πιανει αυτον και φιλει αυτον και με αναιδες προσωπον λεγει προς αυτον,

"Dovevo fare un sacrifizio di azioni di grazie; oggi ho sciolto i miei voti;

Εχω θυσιας ειρηνικας σημερον απεδωκα τας ευχας μου

perciò ti son venuta incontro per cercarti, e t’ho trovato.

δια τουτο εξηλθον εις απαντησιν σου, ποθουσα το προσωπον σου, και σε ευρηκα

Ho guarnito il mio letto di morbidi tappeti, di coperte ricamate con filo d’Egitto;

εστρωσα την κλινην μου με πεπλους, με ταπητας πεποικιλμενους, με νηματα της Αιγυπτου

l’ho profumato di mirra, d’aloe e di cinnamomo.

εθυμιασα την κλινην μου με σμυρναν, αλοην και κιναμωμον

Vieni inebriamoci d’amore fino al mattino, sollazziamoci in amorosi piaceri;

ελθε, ας μεθυσθωμεν απο ερωτος μεχρι της αυγης ας εντρυφησωμεν εις ερωτας

giacché il mio marito non è a casa; è andato in viaggio lontano;

διοτι δεν ειναι ο ανηρ εν τη οικια αυτου, υπηγεν εις οδον μακραν

ha preso seco un sacchetto di danaro, non tornerà a casa che al plenilunio".

ελαβε βαλαντιον αργυριου εν τη χειρι αυτου εν ωρισμενω καιρω θελει επανελθει εις την οικιαν αυτου.

Ella lo sedusse con le sue molte lusinghe, lo trascinò con la dolcezza delle sue labbra.

Δια της πολλης αυτης τεχνης απεπλανησεν αυτον δια της κολακειας των χειλεων αυτης ειλκυσεν αυτον.

Egli le andò dietro subito, come un bove va al macello, come uno stolto è menato ai ceppi che lo castigheranno,

Ευθυς ακολουθει αυτην κατοπιν, καθως ο βους υπαγει εις την σφαγην, η καθως η ελαφος πηδα εις τον βροχον,

come un uccello s’affretta al laccio, senza sapere ch’è teso contro la sua vita, finché una freccia gli trapassi il fegato.

εωσου βελος διαπεραση το ηπαρ αυτης καθως το πτηνον σπευδει εις την παγιδα και δεν εξευρει οτι ειναι εναντιον της ζωης αυτου.

Or dunque, figliuoli, ascoltatemi, e state attenti alle parole della mia bocca.

Τωρα λοιπον ακουσατε μου, τεκνα, και προσεχετε εις τους λογους του στοματος μου.

Il tuo cuore non si lasci trascinare nelle vie d’una tal donna; non ti sviare per i suoi sentieri;

Ας μη εκκλινη εις τας οδους αυτης η καρδια σου, μη παρεκτραπης εις τας τριβους αυτης.

ché molti ne ha fatti cadere feriti a morte, e grande è la moltitudine di quelli che ha uccisi.

Διοτι πολλους εκαμε να πεσωσι πεπληγωμενοι, και δυνατοι ειναι οι φονευθεντες υπ αυτης.

La sua casa è la via del soggiorno de’ defunti, la strada che scende ai penetrali della morte.

Οδοι αδου ειναι ο οικος αυτης, καταβαινουσαι εις τα ταμεια του θανατου.