Job 30

Und nun lachen über mich Jüngere als ich an Jahren, deren Väter ich verschmähte, den Hunden meiner Herde beizugesellen.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Wozu sollte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen? Die Rüstigkeit ist bei ihnen verschwunden.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Durch Mangel und Hunger abgezehrt, nagen sie das dürre Land ab, welches längst öde und verödet ist;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

sie pflücken Salzkraut bei den Gesträuchen, und die Wurzel der Ginster ist ihre Speise.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Aus der Mitte der Menschen werden sie vertrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

In grausigen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Zwischen Gesträuchen kreischen sie, unter Dorngestrüpp sind sie hingestreckt.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Kinder von Verworfenen, ja, Kinder von Ehrlosen, sind sie hinausgepeitscht aus dem Lande!

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Und nun bin ich ihr Spottlied geworden, und ward ihnen zum Gerede.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Sie verabscheuen mich, treten fern von mir weg, und sie verschonen mein Angesicht nicht mit Speichel.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Denn er hat meinen Strick gelöst und mich gebeugt: so lassen sie vor mir den Zügel schießen.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße hinweg und bahnen wider mich ihre verderblichen Wege.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Sie zerstören meinen Pfad, befördern meinen Untergang, sie, die selbst hilflos sind.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Sie kommen wie durch einen weiten Riß, unter Gekrach wälzen sie sich heran. -

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Schrecknisse haben sich gegen mich gekehrt; sie verfolgen wie der Wind meine Würde, und mein Heil ist vorübergezogen wie eine Wolke.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Und nun ergießt sich in mir meine Seele; Tage des Elends haben mich ergriffen.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Die Nacht durchbohrt meine Gebeine und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen ruhen nicht.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Durch die Größe ihrer Kraft verändert sich mein Gewand, es umschließt mich wie der Halssaum meines Leibrocks.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin dem Staube und der Asche gleich geworden.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht; ich stehe da, und du starrst mich an.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

In einen Grausamen verwandelst du dich mir, mit der Stärke deiner Hand befeindest du mich.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Du hebst mich empor auf den Wind, du lässest mich dahinfahren und zerrinnen im Sturmgetöse.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Denn ich weiß es, du willst mich in den Tod zurückführen und in das Versammlungshaus aller Lebendigen.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Doch streckt man beim Sturze nicht die Hand aus, oder erhebt man bei seinem Untergang nicht darob ein Hülfsgeschrei?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Weinte ich denn nicht über den, der harte Tage hatte? war meine Seele nicht um den Dürftigen bekümmert?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Denn ich erwartete Gutes, und es kam Böses; und ich harrte auf Licht, und es kam Finsternis.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Meine Eingeweide wallen und ruhen nicht; Tage des Elends sind mir entgegengetreten.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Trauernd gehe ich einher, ohne Sonne; ich stehe auf in der Versammlung und schreie.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Ich bin ein Bruder geworden den Schakalen, und ein Genosse den Straußen.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und mein Gebein ist brennend vor Glut.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Und so ist meine Laute zur Trauerklage geworden, und meine Schalmei zur Stimme der Weinenden.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.