Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

nunc autem derident me iuniores tempore quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

quorum virtus manuum erat mihi pro nihilo et vita ipsa putabantur indigni

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

egestate et fame steriles qui rodebant in solitudine squalentes calamitate et miseria

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

et mandebant herbas et arborum cortices et radix iuniperorum erat cibus eorum

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

qui de convallibus ista rapientes cum singula repperissent ad ea cum clamore currebant

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

in desertis habitabant torrentium et in cavernis terrae vel super glaream

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

qui inter huiuscemodi laetabantur et esse sub sentibus delicias conputabant

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

filii stultorum et ignobilium et in terra penitus non parentes

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

nunc in eorum canticum versus sum et factus sum eis proverbium

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

abominantur me et longe fugiunt a me et faciem meam conspuere non verentur

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

faretram enim suam aperuit et adflixit me et frenum posuit in os meum

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

ad dexteram orientis calamitatis meae ilico surrexerunt pedes meos subverterunt et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

dissipaverunt itinera mea insidiati sunt mihi et praevaluerunt et non fuit qui ferret auxilium

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

quasi rupto muro et aperta ianua inruerunt super me et ad meas miserias devoluti sunt

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

redactus sum in nihili abstulisti quasi ventus desiderium meum et velut nubes pertransiit salus mea

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

nunc autem in memet ipso marcescit anima mea et possident me dies adflictionis

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

nocte os meum perforatur doloribus et qui me comedunt non dormiunt

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

in multitudine eorum consumitur vestimentum meum et quasi capitio tunicae sic cinxerunt me

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

conparatus sum luto et adsimilatus favillae et cineri

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

clamo ad te et non exaudis me sto et non respicis me

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

mutatus es mihi in crudelem et in duritia manus tuae adversaris mihi

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

elevasti me et quasi super ventum ponens elisisti me valide

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

scio quia morti tradas me ubi constituta domus est omni viventi

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam et si corruerint ipse salvabis

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

flebam quondam super eum qui adflictus erat et conpatiebatur anima mea pauperi

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

expectabam bona et venerunt mihi mala praestolabar lucem et eruperunt tenebrae

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

interiora mea efferbuerunt absque ulla requie praevenerunt me dies adflictionis

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

maerens incedebam sine furore consurgens in turba clamavi

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

frater fui draconum et socius strutionum

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

cutis mea denigrata est super me et ossa mea aruerunt prae caumate

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

versa est in luctum cithara mea et organum meum in vocem flentium