Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

"A sada, gle, podruguju se mnome ljudi po ljetima mlađi od mene kojih oce ne bih bio metnuo ni s ovčarskim psima stada svojega.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Ta što će mi jakost ruku njihovih kad im muževna ponestane snaga ispijena glađu i oskudicom.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Glodali su u pustinji korijenje i čestar opustjelih ruševina.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Lobodu su i s grmlja lišće brali, kao kruh jeli korijenje žukino.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Od društva ljudskog oni su prognani, za njima viču k'o za lopovima.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Živjeli su po strašnim jarugama, po spiljama i u raspuklinama.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Urlik im se iz šikarja dizao; po trnjacima ležahu stisnuti.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Sinovi bezvrijednih, soj bezimenih, bičevima su iz zemlje prognani.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Rugalicom sam postao takvima i njima sada služim kao priča!

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Gnušaju me se i bježe od mene, ne ustežu se pljunut' mi u lice.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

I jer On luk mi slomi i satrije me, iz usta svojih izbaciše uzdu.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

S desne moje strane rulja ustaje, noge moje u bijeg oni tjeraju, put propasti prema meni nasiplju.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Stazu mi ruše da bi me satrli, napadaju i ne brani im nitko,

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

prolomom oni širokim naviru i kotrljaju se poput oluje.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Strahote sve se okreću na mene, mojeg ugleda kao vjetra nesta, poput oblaka iščeznu spasenje.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Duša se moja rasipa u meni, dani nevolje na me se srušili.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Noću probada bolest kosti moje, ne počivaju boli što me glođu.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Muka mi je i halju nagrdila i stegla me k'o ovratnik odjeće.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

U blato me je oborila dolje, gle, postao sam k'o prah i pepeo.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

K Tebi vičem, al' Ti ne odgovaraš; pred Tobom stojim, al' Ti i ne mariš.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Prema meni postao si okrutan; rukom preteškom na me se obaraš.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

U vihor me dižeš, nosiš me njime, u vrtlogu me olujnom kovitlaš.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Da, znadem da si me smrti predao, saborištu zajedničkom svih živih.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Al' ne pruža li ruku utopljenik, ne viče li kad padne u nevolju?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Ne zaplakah li nad nevoljnicima, ne sažalje mi duša siromaha?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Sreći se nadah, a dođe nesreća; svjetlost čekah, a gle, zavi me tama.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Utroba vri u meni bez prestanka, svaki dan nove patnje mi donosi.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Smrknut idem, al' nitko me ne tješi; ustajem u zboru - da bih kriknuo.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Sa šakalima sam se zbratimio i nojevima postao sam drugom.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Na meni sva je koža pocrnjela, i kosti mi je sažgala ognjica.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Tužaljka mi je ugodila harfu, svirala mi glas narikača ima.