Job 30

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.