Proverbs 14

Visdom bygger sit hus,dårskabs hænder river det ned.

Bilge kadın evini yapar, Ahmak kadın evini kendi eliyle yıkar.

Hvo redeligt vandrer, frygter HERREN, men den, som går Krogveje, agter ham ringe.

Doğru yolda yürüyen, RAB’den korkar, Yoldan sapan, RAB’bi hor görür.

I Dårens Mund er Ris til hans Ryg, for de vise står Læberne Vagt.

Ahmağın sözleri sırtına kötektir, Ama bilgenin dudakları kendisini korur.

Når der ikke er Okser, er Laden tom, ved Tyrens Kraft bliver Høsten stor.

Öküz yoksa yemlik boş kalır, Çünkü bol ürünü sağlayan öküzün gücüdür.

Sanddru Vidne lyver ikke, det falske Vidne farer med Løgn.

Güvenilir tanık yalan söylemez, Yalancı tanıksa yalan solur.

Spotter søger Visdom, men finder den ikke, til Kundskab kommer forstandig let.

Alaycı bilgeliği arasa da bulamaz, Akıllı içinse bilgi edinmek kolaydır.

Gå fra en Mand, som er en Tåbe, der mærker du intet til Kundskabs Læber.

Akılsız kişiden uzak dur, Çünkü sana öğretecek bir şeyi yok.

Den kloge i sin Visdom er klar på sin Vej, men Tåbers Dårskab er Svig.

İhtiyatlı kişinin bilgeliği, ne yapacağını bilmektir, Akılsızların ahmaklığıysa aldanmaktır.

Med Dårer driver Skyldofret Spot, men Velvilje råder iblandt retsindige.

Ahmaklar suç sunusuyla alay eder, Dürüstler ise iyi niyetlidir.

Hjertet kender sin egen Kvide, fremmede blander sig ej i dets Glæde.

Yürek kendi acısını bilir, Sevinciniyse kimse paylaşmaz.

Gudløses Hus lægges øde, retsindiges Telt står i Blomst.

Kötü kişinin evi yerle bir edilecek, Doğru kişinin konutuysa bayındır olacak.

Mangen Vej synes Manden ret, og så er dens Ende dog Dødens Veje.

[] Öyle yol var ki, insana düz gibi görünür, Ama sonu ölümdür.

Selv under Latter kan Hjertet lide, og Glædens Ende er Kummer.

Gülerken bile yürek sızlayabilir, Sevinç bitince acı yine görünebilir.

Af sine Veje mættes den frafaldne, af sine Gerninger den, som er god.

Yüreği dönek olan tuttuğu yolun, İyi kişi de yaptıklarının ödülünü alacaktır.

Den tankeløse tror hvert Ord, den kloge overtænker sine Skridt.

Saf kişi her söze inanır, İhtiyatlı olansa attığı her adımı hesaplar.

Den vise ængstes og skyr det onde, Tåben buser sorgløs på.

Bilge kişi korktuğu için kötülükten uzaklaşır, Akılsızsa büyüklük taslayıp kendine güvenir.

Den hidsige bærer sig tåbeligt ad, man hader rænkefuld Mand.

Çabuk öfkelenen ahmakça davranır, Düzenbazdan herkes nefret eder.

De tankeløse giver dårskab i Arv, de kloge efterlader sig Kundskab.

Saf kişilerin mirası akılsızlıktır, İhtiyatlı kişilerin tacı ise bilgidir.

Onde må bukke for gode, gudløse stå ved retfærdiges Døre.

Alçaklar iyilerin önünde, Kötüler doğruların kapısında eğilirler.

Fattigmand hades endog af sin Ven, men Rigmands Venner er mange.

Komşusu bile yoksulu sevmez, Oysa zenginin dostu çoktur.

Den, der foragter sin Næste, synder, lykkelig den, der har Medynk med arme.

Komşuyu hor görmek günahtır, Ne mutlu mazluma lütfedene!

De, som virker ondt, farer visselig vild; de, som virker godt, finder Nåde og Trofasthed.

Kötülük tasarlayan yolunu şaşırmaz mı? Oysa iyilik tasarlayan sevgi ve sadakat kazanır.

Ved al Slags Møje vindes der noget, Mundsvejr volder kun Tab.

Her emek kazanç getirir, Ama boş lakırdı yoksulluğa götürür.

De vises Krone er Kløgt, Tåbers Krans er Dårskab.

Bilgelerin tacı servetleridir, Akılsızlarsa ahmaklıklarıyla tanınır.

Sanddru Vidne frelser Sjæle; den, som farer med Løgn, bedrager.

Dürüst tanık can kurtarır, Yalancı tanık aldatıcıdır.

Den stærkes Tillid er HERRENs Frygt, hans Sønner skal have en Tilflugt.

RAB’den korkan tam güvenliktedir, RAB onun çocuklarına da sığınak olacaktır.

HERRENs Frygt er en Livsens Kilde, derved undgås Dødens Snarer.

RAB korkusu yaşam kaynağıdır, İnsanı ölüm tuzaklarından uzaklaştırır.

At Folket er stort, er Kongens Hæder, Brist på Folk er Fyrstens Fald.

Kralın yüceliği halkının çokluğuna bağlıdır, Halk yok olursa hükümdar da mahvolur.

Den sindige er rig på Indsigt, den heftige driver det vidt i Dårskab.

Geç öfkelenen akıllıdır, Çabuk sinirlenen ahmaklığını gösterir.

Sagtmodigt Hjerte er Liv for Legemet, Avind er Edder i Benene.

Huzurlu yürek bedenin yaşam kaynağıdır, Hırs ise insanı için için yer bitirir.

At kue den ringe er Hån mod hans Skaber, han æres ved Medynk med fattige.

Muhtacı ezen, Yaradanı’nı hor görüyor demektir. Yoksula acıyansa Yaradan’ı yüceltir.

Ved sin Ondskab styrtes den gudløse, ved lydefri Færd er retfærdige trygge.

Kötü kişi uğradığı felaketle yıkılır, Doğru insanın ölümde bile sığınacak yeri var.

Visdom bor i forstandiges Hjerte, i Tåbers Indre kendes den ikke.

Bilgelik akıllı kişinin yüreğinde barınır, Akılsızlar arasında bile kendini belli eder.

Retfærdighed løfter et Folk, men Synd er Folkenes Skændsel.

Doğruluk bir ulusu yüceltir, Oysa günah herhangi bir halk için utançtır.

En klog Tjener har Kongens Yndest, en vanartet rammer hans Vrede.

Kral sağduyulu kulunu beğenir, Utanç getirene öfkelenir.