Job 9

Så tog Job til Orde og svarede:

Eyüp şöyle yanıtladı:

"Jeg ved forvist, at således er det, hvad Ret har en dødelig over for Gud?

“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı’nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?

Vilde Gud gå i Rette med ham, kan han ikke svare på et af tusind!

Biri O’nunla tartışmak istese, Binde bir bile O’na yanıt veremez.

Viis af Hjerte og vældig i Kraft hvo trodsede ham og slap vel derfra?

O’nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O’na direndi de ayakta kaldı?

Han flytter Bjerge så let som intet, vælter dem om i sin Vrede,

O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.

ryster Jorden ud af dens Fuger, så dens Grundstøtter bæver;

Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.

han taler til solen, så skinner den ikke, for Stjernerne sætter han Segl,

Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.

han udspænder Himlen ene, skrider hen over Havets Kamme,

O’dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.

han skabte Bjørnen, Orion, Syvstjernen og Sydens Kamre,

[] Büyük Ayı’yı, Oryon’u, Ülker’i, Güney takımyıldızlarını yaratan O’dur.

han øver ufattelig Vælde og Undere uden Tal!

Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O’dur.

Går han forbi mig, ser jeg ham ikke, farer han hen, jeg mærker ham ikke;

İşte, yanımdan geçer, O’nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.

røver han, hvem mon der hindrer ham i det? Hvo siger til ham: "Hvad gør du?"

Evet, O avını kaparsa, kim O’nu durdurabilir? Kim O’na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?

Gud lægger ikke Bånd på sin Vrede, Rahabs Hjælpere bøjed sig under ham;

Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav’ın yardımcıları bile O’nun ayağına kapanır.

hvor kan jeg da give ham Svar og rettelig føje min Tale for ham!

“Nerde kaldı ki, ben O’na yanıt vereyim, O’nunla tartışmak için söz bulayım?

Har jeg end Ret, jeg kan dog ej svare, må bede min Dommer om Nåde!

Haklı olsam da O’na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.

Nævned jeg ham, han svared mig ikke, han hørte, tror jeg, ikke min Røst,

O’nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.

han, som river mig bort i Stormen, giver mig - Sår på Sår uden Grund,

O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.

ikke lader mig drage Ånde, men lader mig mættes med beskeing.

Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.

Gælder det Kæmpekraft, melder han sig! Gælder det Ret, hvo stævner ham da!

Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O’nu mahkemeye çağırabilir?

Har jeg end Ret, må min Mund dog fælde mig, er jeg end skyldfri, han gør mig dog vrang!

Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.

Skyldfri er jeg, ser bort fra min Sjæl og agter mit Liv for intet!

“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.

Lige meget; jeg påstår derfor: Skyldfri og skyldig gør han til intet!

Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’

Når Svøben kommer med Død i et Nu, så spotter han skyldfries Hjertekval;

Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.

Jorden gav han i gudløses Hånd, hylder dens Dommeres Øjne til, hvem ellers, om ikke han?

Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O’dur. O değilse, kimdir?

Raskere end Løberen fløj mine Dage, de svandt og så ikke Lykke,

“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.

gled hen som Både af Si, som en Ørn, der slår ned på Bytte.

Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.

Dersom jeg siger: "Mit Suk vil jeg glemme, glatte mit Ansigt og være glad,"

‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,

må jeg dog grue for al min Smerte, jeg ved, du kender mig ikke fri.

Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.

Jeg skal nu engang være skyldig, hvorfor da slide til ingen Nytte?

Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?

Toed jeg mig i Sne og tvætted i Lud mine Hænder,

Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,

du dypped mig dog i Pølen, så Klæderne væmmedes ved mig.

Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.

Thi du er ikke en Mand som jeg, så jeg kunde svare, så vi kunde gå for Retten sammen;

O benim gibi bir insan değil ki, O’na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.

vi savner en Voldgiftsmand til at lægge sin Hånd på os begge!

Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!

Fried han mig for sin Stok, og skræmmed hans Rædsler mig ikke,

Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.

da talte jeg uden at frygte ham, thi min Dom om mig selv er en anden!

O zaman konuşur, O’ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.